Τα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού έχουν αυξηθεί ανησυχητικά το τελευταίο διάστημα και αποτελούν πλέον ένα κοινωνικό φαινόμενο. Έφτασαν και στις μικρές μας κοινωνίες. Στα σχολεία των πόλεων μας που μέχρι τώρα –για πολλούς και διαφορετικούς λόγους- ήταν απαλλαγμένα από τέτοια φαινόμενα.
Μαμάδες και μπαμπάδες διηγούνται περισσότερα περιστατικά από παιδιά που βιώνουν τον εκφοβισμό, λόγω διαφορετικής εθνικής καταγωγής, σωματότυπου ή επιλογών. Ο σχολικός εκφοβισμός δεν αφορά μόνο στην καταγωγή, αλλά σε οτιδήποτε μπορεί να διαφοροποιεί ένα παιδί από τους συμμαθητές τους.
Τα παιδιά είναι σκληρά. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Και στα σχολεία άλλων εποχών γινόταν «καζούρα» στον «κακό» μαθητή ή σε αυτόν που φορούσε γυαλιά ή σε εκείνη που ήταν «γεματούλα».
Το θέμα είναι ότι τώρα πια δεν μιλάμε απλώς για πείραγμα, αλλά κανονικό εκφοβισμό που περιλαμβάνει άσκηση βίας, σωματικής ή λεκτικής.
Το βάρος για την αντιμετώπιση της κατάστασης πέφτει στους δασκάλους, αλλά και στους γονείς και είναι μεγάλο. Οι μεν γιατί πρέπει να έχουν διαρκώς «τα μάτια τους δεκατέσσερα» και να αναγνωρίζουν τα προειδοποιητικά σημάδια πριν εξελιχθούν σε βίαια επεισόδια, ενώ οι δε γιατί μέσα στο σπίτι πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να μάθουν στα παιδιά τους να είναι ανεκτικά.
