Κολυμπάμε σε μια θάλασσα από ιστορίες, όπως κάλλιστα θα μπορούσε να είχε γράψει ο Σάλμαν Ρούσντι. Οι ιστορίες μας περιβάλλουν, μας περικλείουν κι εν τέλει μας διαμορφώνουν. Ο άνθρωπος αφηγητής, ο homo narrans, είναι εκείνο το είδος που αγαπάει τις ιστορίες, είτε είναι προφορικές, είτε είναι γραπτές. Σε ποια γλώσσα, όμως, τις μεταφέρει;
Η απάντηση είναι απλή. Στη γλώσσα που έχει για να μιλήσει για τις χαρές και τις λύπες του, τους έρωτες και τις πιο μύχιες εξομολογήσεις του. Στη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι σύγχρονοί του.
Μπορεί να κατέχει κι άλλες γλώσσες/διαλέκτους/ιδιώματα. Δεν είναι, όμως, αυτές που θα χρησιμοποιήσει για να βγάλει τα σώψυχά του.
Κάπως έτσι και με το Κοζανίτικο ιδίωμα. Εκφράζει αυτούς που δεν μπορούν να εκφραστούν αλλιώς. Για τους υπόλοιπους είναι κάτι που τους συνδέει με το μακρινό παρελθόν, με ιστορίες όπως τις άκουσαν από τις γιαγιάδες, με τις θεατρικές παραστάσεις την εποχή της Αποκριάς.
Ως εκ τούτου, όσα μαθήματα κι αν γίνουν στο ιδίωμα, στο όνομα της διατήρησης της πολιτιστικής ποικιλομορφίας, δεν θα αποδώσουν. Όπως κανείς δεν ξαναμίλησε λατινικά, που είναι μια εξαφανισμένη ή “νεκρή” γλώσσα, έτσι κανένας δεν θα μιλήσει στο ιδίωμα.
Ωστόσο, το ιδίωμα θα έχει πάντα ενδιαφέρον για τους ερευνητές και για όσους θέλουν να μελετήσουν το παρελθόν μέσα από τη γλώσσα. Και ως εκ τούτου ήταν ιδιαίτερα χρήσιμα όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της ημερίδας που διοργάνωσε η Δημοτική Κίνηση “Κοζάνη Τόπος Να Ζεις” την περασμένη Κυριακή.
