Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια

Ατέλειωτα κείμενα δημοσιεύονται καθημερινά στον τύπο, αλλά κυρίως στο διαδίκτυο.
Απαντήσεις επί απαντήσεων και δελτία τύπου για του ψύλλου…το πήδημα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Συνήθως χωρίς να έχουν κάτι να προσθέσουν. Απλά για τη χαρά της έκφρασης και πρωτίστως της προβολής.
Μέχρι ενός σημείου αυτό είναι καλό. Πολύ καλό θα έλεγα. Ο δημόσιος λόγος εξάλλου «εκθέτει», δίνει λαβή για κριτική και εν πάσει περιπτώσει καθιστά τον καθένα υπεύθυνο των σκέψεων που μετατρέπει σε γραπτό λόγο και υπογράφει.
Νομίζω, όμως, ότι τώρα τελευταία το έχουμε παρακάνει λίγο. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους κατ’ επάγγελμα γράφοντες, καθώς εκείνοι έτσι κι αλλιώς είναι υποχρεωμένοι –έχουν δεν έχουν κάτι να πουν- να εκθέτουν όσα κατεβάζει η κούτρα τους. Δεν τους είναι ευχάριστο πάντα, αλλά έτσι πρέπει. Στα πολλά που σκαρφίζονται καθημερινά, είναι λογικό να υπάρχει και μεγάλη φύρα.
Η παρατήρηση έχει να κάνει κυρίως με τους ερασιτέχνες της γραφής. Επιστήμονες, επιχειρηματίες, επαγγελματίες που ξαφνικά στο διαδίκτυο -και όχι μόνο- ανακάλυψαν τη μαγεία της δημόσιας έκφρασης και ξέχασαν να βάλουν τελεία. Κάποιοι φαίνεται ότι έχουν αρκετό ελεύθερο χρόνο.
Το μέτρο, όμως, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά, γι’ αυτό αν δεν έχουμε κάτι να πούμε, κρείττον σιγάν…