Ετούτος ο τόπος είναι ευλογημένος γεωγραφικώς και κλιματολογικώς. Αλλά, δυστυχώς, είναι καταραμένος …ανθρωπολογικώς. Παράγει μεγάλη νοσηρότητα εγκεφάλων με στρεβλή λειτουργία. Διό και η ιστορία του είναι, κατά το μέγιστο μέρος της, μια ατέλειωτη ιστορία εμφυλίων σπαραγμών. Νοτισμένη από ποταπούς αιμάτων και δακρύων.
Παρατηρώντας το μέγα πλήθος και το πάθος, των χιλιάδων πορευομένων, νεαράς κυρίως ηλικίας, υπέρ του κατά συρροήν δολοφόνου Κουφοντίνα, προτάσσοντας μάλιστα υπερηφάνως ένα τεράστιο πανό με το σύνθημα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», αισθάνθηκα οργή, θλίψη, αλλά και φόβο για το μέλλον αυτού του τόπου. Διότι, μια τέτοια πορεία δεν θα ήταν δυνατόν να έχει αυτό το πλήθος, αν επρόκειτο μόνον για τους συνήθεις υπόπτους, τους γνωστούς «μπαχαλάκηδες». Όχι, δεν την συγκροτούσαν μόνον «αναρχοχαρούμενοι», «επαναστάτες του γλυκού νερού». Άλλα ένα ευρύτερο σύνολο νέων, κυρίως, ατόμων. Στο οποίο, προφανώς -όπως προκύπτει από τον διατυπούμενο δημοσίως λόγο της-, μετείχε και η επίσημη νεολαία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Βλέποντας τους, το μυαλό μου πήγε αυτομάτως στην επιγραφή που κοσμεί την είσοδο του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς. Το γνωστό ρητό του Ισπανοαμερικανού φιλοσόφου Τζορτζ Σανταγιάνα: «Αυτοί που δεν θυμούνται την ιστορία είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν». Αυτή ακριβώς είναι η μοίρα μας. Να αγνοούμε την ιστορία μας. Με θλιβερό αποτέλεσμα να την ξαναζούμε.
Αντί ο Κουφοντίνας, οι Ξηροί και οι άλλοι φονιάδες τόσων ανθρώπων, να διδάσκουν, με τα φρικαλέα εγκλήματα τους, τον αποτροπιασμό και την αποστροφή έναντι της τρομοκρατίας, εδω γίνεται διαφήμιση τους. Δημιουργείται δηλαδή το ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο για να ξεπηδήσουν νέοι μιμητές τους. Πράγμα αναπόφευκτο όταν η ιστορία …ξαναγράφεται. Με πολιτικές δηλώσεις σαν αύτη του Θοδωρή Δρίτσα: «Ουδείς τρομοκρατήθηκε από την 17 Νοέμβρη».
Δεν έχω …προσωπικές διαφορές με οποιονδήποτε Κουφοντίνα. Έστω και αν, όπως προκύπτει από τις προκηρύξεις της «17Ν», ότι παραλίγο θα ήμουν και εγώ ένα από τα θύματα του, στην οδό Αρχιμήδους, έξω από την ταβέρνα του «Βυρίνη», όταν είχαν στήσει καρτέρι να σκοτώσουν τον Βρανόπουλο, αλλά … δίστασαν εκείνη την φορά, επειδή, εγώ, δίπλα του, καθώς βγαίναμε, κρατούσα στην αγκαλιά μου την μόλις 18 μηνών κόρη μου.
Θέλω όμως ανίκανους τους Κουφοντίνες. Να μη μπορούν να κάνουν, αύριο, κακό στα παιδιά και στα εγγόνια, τα δικά μου και των άλλων.
