Κάποτε πρέπει να μάθουμε ν’ αντιμετωπίζουμε στο δημόσιο λόγο με ρεαλισμό το θάνατο και την αρρώστια. Χωρίς ξόρκια, αφορισμούς και άλλες λέξεις ν’ αγαπιόμαστε, όπως η επάρατη και άλλες τέτοιες. Η αρρώστια έχει όνομα, λέγεται καρκίνος και όσοι τελικά δεν επιβιώνουν, λέμε και γράφουμε ότι πεθαίνουν. Ούτε κοιμούνται, ούτε ανεβαίνουν στους ουρανούς, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο δημόσιο λόγο, αφού στις ιδιωτικές συζητήσεις ο καθένας μπορεί να λέει ό, τι του κατέβει στο κεφάλι.
Η είδηση του θανάτου της Φώφης Γεννηματά, όπως είναι φυσικό λόγω της προσωπικότητας, της θέσης και της ηλικίας της, προκάλεσε “κύμα” πένθους ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όλοι ένιωσαν την ανάγκη να πουν κάτι, ν’ ανεβάσουν μια φωτογραφία, να προστεθούν στις χιλιάδες των όσων ένιωσαν το καθήκον να το κάνουν. Και καλά έκαναν.
Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούν οι κατ’ επάγγελμα γραφιάδες, αυτοί που μας φλόμωσαν με τα “δεν τα κατάφερε”, τα “έχασε τη μάχη με την επάρατη” και άλλα γραφικά.
Όχι, κυρίες και κύριοι, η γυναίκα αυτή κατάφερε πάρα πολλά και κέρδισε πολλές μάχες στο πεδίο της πολιτικής, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο. Προχθές πέθανε και σήμερα κηδεύεται. Ας δείξουμε, λοιπόν, το δέοντα σεβασμό.
 |
|
