Αν το κοινό περί δικαίου αίσθημα ήταν αλάνθαστο, δεν θα χρειαζόμασταν δικαστήρια και δικαστές, θα βγαίναμε στους δρόμους, θα βγάζαμε τη λαϊκή ετυμηγορία και θα προχωρούσαμε αμέσως στο λιθοβολισμό. Έτσι, όπως γινόταν στο Μεσαίωνα.
Επειδή, όμως, το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν είναι αλάνθαστο, προχωρήσαμε όλα αυτά τα χρόνια ως κοινωνία, δημιουργήσαμε θεσμούς και συστήματα απονομής δικαιοσύνης και σύμφωνα με αυτά πορευόμαστε. Όχι γιατί δεν έχουμε καλύτερο τρόπο, αλλά γιατί πιστεύουμε στα βήματα που κάναμε ως κοινωνία και τα εμπιστευόμαστε ακόμα κι όταν αυτά αποτυγχάνουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.
Είναι λογικό ότι σε υποθέσεις που ξεσηκώνουν το ενδιαφέρον και προκαλούν την εύλογη οργή και αγανάκτηση, όλοι εμείς τα κατανοούμε με το δικό μας τρόπο και με βάση τα στοιχεία που γνωρίζουμε αναμένουμε και τις ανάλογες αποφάσεις. Όταν αυτές δεν συμφωνούν με τα πιστεύω μας, είναι λογικό να αντιδρούμε.
Ως εκεί, όμως. Γιατί από ‘κει και πέρα ξεκινά μια άλλη ιστορία, την οποία οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με σκεπτικισμό.
