«Όταν βρίσκεσαι στην πολιτική, οι ευθύνες είναι απλώς διαφορετικές. Δεν είσαι πλέον δημοσιογράφος, δεν είσαι πλέον παρατηρητής. Έχεις ευθύνη για την αλήθεια, αλλά έχεις την ευθύνη να λάβεις αποφάσεις που κανείς άλλος δεν θέλει να λάβει… Δεν είσαι πια ο θεατής. Είσαι ο ηθοποιός» έλεγε πριν από μια δεκαετία και βάλε ο Μάικλ Ιγκνάτιεφ, που μια ωραία πρωία εγκατέλειψε τη ζωή του ως συγγραφέα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, για να μπει στην αρένα της πολιτικής στον Καναδά. Ο Ιγκνάτιεφ μεταξύ του 1978 και του 2000 είχε εργαστεί στη Μ. Βρετανία για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, αλλά και την εφημερίδα «Observer». Αργότερα, επιστρέφοντας στον ρόλο του δασκάλου, έγραψε το βιβλίο του με τίτλο «Φωτιά και στάχτη: Επιτυχία και αποτυχία στην πολιτική» με το οποίο μοιράζεται κάποια από τα μαθήματα που πήρε.
Και στην τρέχουσα εκλογική αναμέτρηση, οι δημοσιογράφοι μοιάζουν να είναι η πιο περιζήτητη ιδιότητα σε υποψήφιο. Οι δυσκολίες στο τοπίο της ενημέρωσης και η διαρκής απώλεια της εμπιστοσύνης των ακροατηρίων φαίνεται ότι τους αναγκάζουν να πηδήξουν στην άλλη βάρκα.
Ανέκαθεν η σχέση των δημοσιογράφων με την πολιτική ήταν στενή. Ο χαμένος σεβασμός στην κάποτε θεωρούμενη αδέκαστη τέταρτη εξουσία κάνει τους φορείς της να αναζητούν εναγωνίως έναν καινούργιο ρόλο στην εκτελεστική πλέον εξουσία. Ταυτόχρονα, η τάση αυτή αυξάνει την καχυποψία των πολιτών.
Τι γίνεται, όμως, όταν ο δημοσιογράφος τελειώσει με την εξουσία; Επιστρέφει πίσω, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε ή πρόκειται ουσιαστικά για έναν δρόμο χωρίς επιστροφή; Περιπτώσεις επιστροφής στην ενεργή δημοσιογραφία έχουμε. Όσο για το αν είναι επιτυχείς, αυτό είναι ένα ερώτημα και σχετίζεται με το πώς αντιλαμβανόμαστε τη λεγόμενη μάχιμη δημοσιογραφία. Αν θεωρούμε, δηλαδή, ότι είναι η «δημοσιογραφία άποψης» που δίνει τις απαντήσεις ή η δημοσιογραφία του ρεπορτάζ που βάζει τα ερωτήματα και αναζητά τις πηγές. Στο πρώτο είδος έχουμε πλεόνασμα, όσο για το δεύτερο, ζητούνται… γενναίοι.
