Σε συνέχεια του χθεσινού κείμενου, αλλά και των πρωθυπουργικών μέτρων για το bullying, επανέρχομαι στο θέμα της παιδοκρατίας και της άποψης που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια ότι τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο.
Από την εποχή, λοιπόν, των καταπιεσμένων παιδιών που έπαιρναν αποβολή γιατί πήγαν στον κινηματογράφο, περάσαμε στην εποχή των σοφών παιδιών που έχουν απεριόριστα δικαιώματα. Στην εποχή που τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από τους δασκάλους και που οι δεύτεροι δεν τολμούν ούτε μια σύσταση να κάνουν, πολύ περισσότερο να διορθώσουν.
Σε αυτή την εποχή υπάρχουν ασφαλώς πολλά παιδιά που ξέρουν τα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, την ευγένεια και την αγένεια, το σεβασμό και την κακή συμπεριφορά.
Υπάρχουν, όμως, κι άλλα πολλά που δεν έχουν όρια και αποτυχόντων των γονιών, των δασκάλων και του οικογενειακού τους περιβάλλοντος να τους τα διδάξουν, θεωρούν ότι ο κόσμος τους ανήκει. Αυτό σήμερα αντανακλάται πλήρως στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, το πληρώνουμε και θα το πληρώσουμε ακόμη πιο ακριβά στο εγγύς μέλλον.
