Τα τελευταία χρόνια μοιάζει όλα να είναι προς πώληση. Να αναζητείται δηλαδή διαρκώς εκείνο το στοιχείο που θα κάνει τα πάντα εμπορεύσιμα, είτε είναι προϊόντα, είτε υπηρεσίες, είτε ανθρώπινα χαρακτηριστικά.
Για την ακρίβεια βρισκόμαστε διαρκώς σε μια προσπάθεια να “πουλήσουμε” τον εαυτό μας στους γύρω μας με όποιο κόστος.
Αδιαφορούμε για την ουσία των πραγμάτων, γιατί μάθαμε ότι δεν είναι αυτή που μετράει, αλλά ο τρόπος που παρουσιάζεται. Γι’ αυτό και αντί να προβάλλονται οι άνθρωποι που παράγουν, προβάλλονται διαρκώς διάφοροι μαθητευόμενοι μάγοι και μάγισσες σε ψηφιακά σκουπόξυλα, που προτείνουν μαγικές συνταγές για να καταφέρεις να πετύχεις πράγματα στη ζωή, επαναλαμβάνοντας απλά και μόνο στον εαυτό σου “αξίζω”.
Όλο αυτό το πανηγύρι των θετικών επιβεβαιώσεων που έρχεται από το χώρο της αυτοβελτίωσης δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι αν (μόνο) πιστέψεις κάτι πολύ, θα το καταφέρεις. Δεν θα το καταφέρεις, όμως, μόνο έτσι.
Αλλά αυτό δεν σου το λένε, κι έτσι στο τέλος καταλήγεις να κατηγορείς τον εαυτό σου για την όποια αποτυχία. Ενώ οι μόνοι που θα έπρεπε να κατηγορηθούν είναι οι έμποροι της ελπίδας.
