Να μιλάς όταν οι άλλοι σιωπούν. Να στέκεσαι με δύναμη και θάρρος, προκειμένου να υπερασπιστείς την αξιοπρέπεια και τη δική σου ελευθερία αλλά και αυτή των άλλων, όταν οι υπόλοιποι σκύβουν το κεφάλι.
Αυτό έκανε η Αχού Νταριάγι, το κορίτσι από το Ιράν. Δεν έσκυψε το κεφάλι της, αλλά στάθηκε με τόλμη και σιγουριά για όσα πιστεύει. Για το δικαίωμα των γυναικών να έχουν λόγο για ό,τι συμβαίνει στο σώμα τους. Είτε αυτό είναι το ρούχο που φορούν, είτε είναι ο άνδρας που επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή τους.
Πράγματα αυτονόητα σε πολλές χώρες του κόσμου, αλλά και ζητούμενα σε πολλές άλλες. Το γεγονός, μάλιστα, ότι στις αμερικανικές εκλογές πολλά από τα θέματα που θεωρούσαμε λυμένα στο δυτικό κόσμο, επανήλθαν, κάνει ακόμα πιο σημαντικό το να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο, αλλά διαρκώς να παλεύουμε για τις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Είναι τελικά και ο μόνος αγώνας που έχει πραγματικό νόημα. Προχθές ήταν η Αχού, πριν η Μάσα Αμίνι, αύριο κάποια άλλη, για να μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε για να αλλάζουν τα πράγματα και να μην μένουμε απαθείς.
