Άκουγα τη γνωστή ιστορικό Μαρία Ευθυμίου να λέει ότι “δεν γίνεται όλοι οι μαθητές στο σχολείο να είναι του 9 και του 10”. Μετά διάβασα τον συνάδελφο Νικόλα Σεβαστάκη να γράφει ότι “ο πληθωρισμός καλών, επαρκών και πάντως αποδοτικών αποκρίσεων οδηγεί σε πλήρη ανυποληψία το σύστημα αξιολογικής διαβάθμισης που στηρίζεται πάντα στην ιδέα της ‘ατομικής ικανότητας'”, μιλώντας για τη χρήση του chatgpt κατά την διάρκεια των εξετάσεων στο πανεπιστήμιο.
Τι σημαίνει, λοιπόν, αριστεία στην εποχή των αποδοτικών, πλην όμως αναμενόμενων απαντήσεων των chatbots, και τι αποτελέσματα μπορεί να έχει αυτός ο πληθωρισμός άριστων βαθμολογιών στην ικανότητα του συστήματος να παράγει νέα γνώση;
Τα παραπάνω δεν έχουν να κάνουν με την εξεταστική διαδικασία καθαυτή, αλλά με τον μοιρολατρικό έως και κυνικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την επέλαση των διαφόρων τεχνολογιών και εργαλείων, υποβοηθούμενων και μη, από την τεχνητή νοημοσύνη.
Ταυτόχρονα, εμπεδώνεται μια νέα κουλτούρα απαξίωσης της γνώσης, αφού όλα περνούν. Anything goes, όπως λέμε.
