Με φόντο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και πάλι γίνεται λόγος για τις «διαχρονικές παθογένειες» και στις «πελατειακές συμπεριφορές ρουσφετολογικού χαρακτήρα», που γίνονται διαχρονικά και από κάθε απόχρωσης και προσανατολισμού κυβέρνηση. Ως είθισται, η παραδοχή αποτυχίας και αυτή τη φορά, όπως και όλες τις προηγούμενες, συνοδεύεται από μια αφηρημένη υπόσχεση ότι θα το «μαχαίρι θα μπει στο κόκκαλο». Αλλά ως εκεί, γιατί σε αυτή τη χώρα έχουμε μάθει στα μεγάλα λόγια, αλλά όχι στις πράξεις.
Έχουμε γαλουχηθεί σε μια κουλτούρα, στην οποία από την εξουσία απορρέουν προνόμια, αλλά ποτέ ευθύνες. Και όταν οι ευθύνες πρέπει να αναληφθούν, τότε είτε αναλαμβάνονται σε χαμηλότερο επίπεδο εξουσίας, είτε αυτό γίνεται εντελώς προσχηματικά, όπως έγινε στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών. Μέχρι να περάσει η μπόρα. Και μετά στον ίδιο δρόμο πάλι. Διαχείριση σκανδάλου, περιορισμός της ζημιάς, αλλά από ‘κει και πέρα business as usual.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω, έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης και είναι πάντα επίκαιρος. Ειδικά στους καιρούς που διανύουμε που όλοι αποφεύγουν την ευθύνη, όχι, όμως, και την εξουσία. Εξουσία, όμως, σημαίνει ευθύνη.
