Βλέποντας τον Πάνο Ρούτσι και τον αγώνα του, αντιλαμβάνεται κάποιος εύκολα το πόσο αποφασισμένο κάνει τον άνθρωπο η απώλεια. Για έναν άνθρωπο που ανήκει στη γενιά των μεταναστών που έζησαν αόρατοι στην Ελλάδα, δουλεύοντας αδιάκοπα και ξεχνώντας να ζήσουν, ο αγώνας αυτός είναι ακόμα πιο μεγάλος.
Κι αν κάποιοι στη Μαρία Καρυστιανού βλέπουν την προνομιούχα, όμορφη και δυναμική γυναίκα και επαγγελματία που μιλά καλά ελληνικά και αγαπούν τα μέσα, ο Πάνος Ρούτσι είναι αυτός που έμαθε να ζει χωρίς να περιμένει, δουλεύοντας σκληρά και προσπαθώντας να ενταχθεί σε μια κοινωνία, της οποίας τα αντανακλαστικά είναι συχνά πολύ αργά.
Γι’ αυτόν και μόνο το λόγο, ο Ρούτσι είναι ένας αξιοθαύμαστος γονιός, ένας σπουδαίος άνθρωπος, που αγωνίζεται με ό,τι έχει και δεν έχει για να πετύχει το στόχο του που δεν είναι εγωιστικός, ούτε και άδικος.
Και για το λόγο αυτό, όσοι βλέπουν το Ρούτσι ως «εργαλείο» ή κάποιον που χρησιμοποιείται από άλλους, ας μας κάνουν τη χάρη να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση του για ένα μόνο δευτερόλεπτο, ώστε να συνειδητοποιήσουν τι έχει περάσει και με ποια δύναμη είναι «οπλισμένος» για να στέκεται τόσες μέρες με το κεφάλι ψηλά.
