Κάθε εποχή έχει τον δικό της ρυθμό και κάθε κοινωνία αντιλαμβάνεται το χρόνο διαφορετικά. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ ουδέτερος, άλλοτε έρχεται προς τα εμάς και άλλοτε τον κυνηγάμε μάταια.
Στον καιρό μας, ο χρόνος έχει γίνει επιτάχυνση. Ζούμε σε έναν κόσμο, όπου όλα κυλούν με ιλιγγιώδη ρυθμό. Τα νέα παλιώνουν μέσα σε λίγες μόνο ώρες, οι εμπειρίες εναλλάσσονται σε καταιγιστικούς ρυθμούς.
Το πνεύμα των καιρών, το Zeitgeist, επιτάσσει γρήγορη κατανάλωση προϊόντων, υπηρεσιών και ιδεών. Ζούμε στην εποχή της στιγμής, του εδώ και τώρα, οπότε όλα είναι προσωρινά και προς κατανάλωση.
Απέναντι, λοιπόν, σε αυτή την επιτάχυνση βρίσκεται η λογοτεχνία και λογοτέχνες όπως ο Κρασναχορκάι, στον οποίο απονεμήθηκε χθες το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στην εποχή όπου τα πάντα πρέπει να είναι σύντομα, «εύπεπτα» και άμεσα, εκείνος γράφει αργά και δύσκολα, ζητώντας από τον αναγνώστη χρόνο και προσοχή. Πρόκειται για μια στάση με μήνυμα βαθιά πολιτικό, όπως οφείλει να κάνει η λογοτεχνία. Μια πράξη αντίστασης απέναντι στην επιφανειακότητα, μια υπενθύμιση ότι το βάθος απαιτεί υπομονή, ότι η κατανόηση δεν είναι εφήμερη εμπειρία, αλλά πράξη διάρκειας. Μια πρόσκληση για στοχασμό. Μια άσκηση που έχουμε ξεχάσει εδώ και καιρό.
