Μαύρο πανό, κόκκινο γράμματα. Μια λέξη: Κατάληψη. Ανορθόγραφα και ασυνάρτητα αιτήματα, όπως μεγέθυνση διαλυμάτων. Ελάχιστοι πίσω από την κλειστή πόρτα και οι περισσότεροι στα σπίτια τους ή στα καφέ.
Μετά από ενάμιση χρόνο πανδημίας και δύο εβδομάδες μαθημάτων οι ελάχιστοι (φωνασκούσες μειοψηφίες) αποφάσισαν να κάνουν το κέφι τους. Θ’ ακούσουν την τραπ τους, θα παίξουν το τάβλι τους και το απόγευμα θα πάνε στο φροντιστήριό τους. Κάποια στιγμή θα βαρεθούν την επανάσταση και θα σφυρίξουν τη λήξη. Ο θάνατος της κατάληψης θα είναι ξαφνικός και παράλογος, όπως και η γέννησή της.
Την ίδια ώρα, κάποια παιδιά, μη προνομιούχα, θα στερηθούν χρόνο και εμπειρίες από το μοναδικό μέσο να διεκδικήσουν με αξιώσεις τη ζωή τους. Έτσι, γιατί σε κάποιους κάπνισε ότι δεν είναι καλό το 7ωρο και χρειάζονται μεγαλύτερα διαλείμματα.
Οι καταλήψεις δεν είναι ούτε επετειακές, ούτε εθιμικές, ούτε χαριτωμένο νεανικό σκέρτσο. Είναι μια έκφραση ολοκληρωτισμού σε βάρος των νέων παιδιών, αυτών που ανήκουν στις σιωπηλές πλειοψηφίες. Αν, όμως, και οι ίδιες οι σιωπηλές μειοψηφίες δεν αντιληφθούν την ευθύνη και τη δύναμή τους, τότε θα εισπράξουν τις συνέπειες.
