Βρισκόμαστε σε μια φάση που σε ό,τι αφορά στην ενέργεια (και δυστυχώς όχι μόνο!) δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Ο λιγνίτης βρίσκεται στο πυρ το εξώτερο. Τα αιολικά πάρκα καταστρέφουν το φυσικό τοπίο και τοποθετούνται άναρχα. Τα φωτοβολταϊκά πάνελ έχουν μετατρέψει τη δυτικομακεδονική γη σ’ ένα απέραντο κάτοπτρο. Ούτε λόγος για πυρηνικά, τα οποία έχουν πλήρως ταυτιστεί με εικόνες καταστροφής.
Σημειωτέον ότι σε λίγες μέρες που ξεκινά η διάθεση του πετρελαίου θέρμανσης, θα διαπιστώσουμε ότι πρέπει να βάλουμε το χέρι πολύ βαθιά στην τσέπη (η υψηλή τιμή του πετρελαίου θα επηρεάσει και την τηλεθέρμανση). Ταυτόχρονα, ο προχωρημένος Παγκόσμιος Βορρά φαίνεται ότι παρακαλάει τους τριτοκοσμικούς του ΟΠΕΚ να αυξήσουν την τιμή του «βρώμικου» πετρελαίου, προκειμένου να μην έχουμε ανατιμήσεις στα σούπερ-μάρκετ.
Τι κάνουμε, λοιπόν; Επιστρέφουμε στην εποχή της τσακμακόπετρας; Αποφασίζουμε ότι θα γίνουμε οπαδοί της αποανάπτυξης (degrowth), άρα θα σταματήσουμε να καταναλώνουμε και θα επιστρέψουμε σε συνήθειες παλαιότερων εποχών; Ή καμωνόμαστε ότι είμαστε «πράσινοι» μεν, αλλά την ίδια ώρα συνεχίζουμε το παλιό βιολί.
Είμαστε έτοιμοι για σοβαρές αλλαγές στη ζωή μας ή εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη δεν έχει τίμημα; Και για να σοβαρευτούμε, δεν γίνεται να μην θέλουμε λιγνίτη, αιολικά και φωτοβολταϊκά, αλλά να θέλουμε να ζούμε σε σπίτι με αμέτρητες ηλεκτρικές συσκευές, θέρμανση στο φουλ και γεμάτο ψυγείο. Το σενάριο αυτό είναι επιστημονικής φαντασίας.
