Καθώς η Τεχνητή Νοημοσύνη γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας, για όλους όσοι βρισκόμαστε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο χώρο της εκπαίδευσης η πρόκληση παραμένει μια. Να μην γίνουμε ανεπίκαιροι, άσχετοι, μη ωφέλιμοι.
Επιβάλλεται και επείγει να αλλάξουμε ρότα, ώστε να μπορέσουμε να απαντήσουν στα νέα δεδομένα. Αυτό σημαίνει λιγότερη αποστήθιση, περισσότερη κριτική σκέψη και μεγαλύτερη έμφαση σε αυτό που λέμε επίλυση προβλημάτων.
Είναι απαραίτητο τα προγράμματα του σχολείου, αλλά και του Πανεπιστημίου να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις, έτσι ώστε ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό των Ελληνόπουλων να έχουν αυτό που ονομάζεται «σφαιρικές δεξιότητες», δηλαδή να μπορούν να διαβάζουν και να κατανοούν μεγάλα κείμενα, να καταλαβαίνουν δεδομένα, να δουλεύουν σε υπολογιστικά φύλλα εργασίας.
Χρειαζόμαστε καλύτερες επιδόσεις που θα επιτευχθούν μόνο αν ριζικά ξανασχεδιαστούν τα προγράμματα σπουδών, ώστε να μπορούν να ετοιμάσουν τα παιδιά για ένα μέλλον που θα είναι αρκετά διαφορετικό από το παρόν.
Σε αυτό το μέλλον η αποστήθιση δεν έχει θέση, όπως ενδεχομένως και πολλές άλλες από τις δεξιότητες που θεωρούμε τώρα σημαντικές. Αντιθέτως, σημαντικό ρόλο θα παίξει η ικανότητά μας να μαθαίνουμε, να ξεμαθαίνουμε και να ξαναμαθαίνουμε, ώστε να μην μένουμε εκτός. Επίσης, η ικανότητά μας να αντιλαμβανόμαστε το αληθινό από το ψευδές θα είναι από τις σημαντικότερες σ’ έναν κόσμο που τα όρια θα γίνουν δυσδιάκριτα.
