Πραγματικά το στιγμιότυπο που το έργο του Πικάσο πέφτει και στη συνέχεια ξανατοποθετείται σα να μη συμβαίνει τίποτα δίπλα στα υπόλοιπα κλοπιμαία από την Εθνική Πινακοθήκη, ήταν μια εικόνα που έκλεινε μέσα της μια ολόκληρη Ελλάδα. Είναι η εικόνα μιας χώρας που δουλεύει στο περίπου, απεχθάνεται τα εγχειρίδια ορθής χρήσης, περιφρονεί τον επαγγελματισμό και αποστρέφεται τη μεθοδικότητα. Ακόμα, λοιπόν, κι όταν έχει να κάνει με τα μεγάλα και τα σημαντικά, εκείνη προτιμά να λειτουργεί με το δικό της τρόπο.
Κάπως, έτσι, λειτουργήσαμε και στη διαχείριση της πανδημίας. Με λύσεις στο περίπου, που μεταφράστηκαν σε μάσκες που έμοιαζαν με αερόστατα στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Με έλλειψη συνέπειας που κόστισε πολύ στο θέμα της πειθούς. Με ξεγνοιασιά το προηγούμενο καλοκαίρι που μας οδήγησε απροετοίμαστους στο περσινό δύσκολο φθινόπωρο.
Αυτός είναι ο τρόπος μας και όταν δεν μας οδηγεί στα επιθυμητά, ζητάμε τα ρέστα από τον… θεό της Ελλάδας που μας εγκατέλειψε. Σπάνια αναζητούμε τις ευθύνες στις δικές μας επιλογές και αποφάσεις, είτε ατομικά, είτε συλλογικά. Γι’ αυτό και δεν διορθωνόμαστε.
Ιωάννα
