Κάθε πρωί το τελευταίο διάστημα στο δρομολόγιό μου το βλέμμα μου αντάμωνε με το βλέμμα ενός ηλικιωμένου αλλά καλοστεκούμενου επαίτη, με σταθερό πόστο στην Πανεπιστημίου έξω από την Τράπεζα της Ελλάδος. Είχε τη δική του “καλή θέση” στον καθεδρικό ναό του χρήματος, στην ωστόσο παροπλισμένη εδώ και χρόνια είσοδο για το κοινό, όπου επέμενε καρτερικά. Τα βλέμματά μας ανταμώνανε αντί για την καλημέρα, που ποτέ δεν ψέλλισε ο ένας στον άλλον. Καταλάβαινε προφανώς και τον δικό μου αγώνα και με διακριτικότητα απομάκρυνε κάθε φορά το πλαστικό ποτήρι των ψιλών. Επαίτης από συνήθεια ή από πραγματική ανάγκη ποτέ δεν έμαθα. Ώσπου ένα πρόσφατο πρωινό στη θέση του αντίκρυσα ένα τριαντάφυλλο, τυλιγμένο με μια χούφτα χώμα στο κλωνάρι του και με μια πορφυρή κορδέλα. Η σκέψη του θανάτου του ήταν ακαριαία. Άσε να δούμε και την επόμενη μέρα, σκέφτηκα· το τριαντάφυλλο όμως εκεί. Σήμερα, από το ίδιο πάλι δρομολόγιο, διασταυρώθηκα μ’ έναν άλλο επαίτη, συνομήλικό του, λίγα μέτρα παρακάτω. – Πέθανε; τον ρώτησα. – Ναι, μου απάντησε, ήταν ο άνθρωπος που τον παρέσυρε το ταξί έξω από τη Βουλή. Ξημερώματα ήταν και πήγαινε στο πόστο του. Ένα μήνα ήθελε για να βγει σε κάποια σύνταξη και την περίμενε πως και πως για να τη χαρεί. “Ο 69χρονος άστεγος παρελήφθη από το ΕΚΑΒ και διεκομίσθη στο νοσοκομείο όπου τελικά κατέληξε”, ξαναδιαβάζω την είδηση λίγο αργότερα από το γραφείο μου. Ο επαίτης της Τράπεζας της Ελλάδος ανήκε στους Άθλιους των Αθηνών, που κατατάσσουν την πρωτεύουσα στις πόλεις, βάσει του πληθυσμού τους, με τους περισσότερους άστεγους στον κόσμο. Σίγουρα έχουν γίνει πάρα πολλά και σίγουρα κάποιοι εξυπηρετούνται από τις δομές φιλοξενίας. Κάποιοι όμως όχι κι αυτό είναι εμφανές, ακόμα και για την πρωτοβάθμια φροντίδα τους ή τις βασικές και καθημερινές τους ανάγκες. Μεγαλύτερη προσπάθεια και αποφασιστικότητα από μέρους της Πολιτείας είναι αυτό που χρειάζεται και τίποτε άλλο.
Το κείμενο το αφιερώνω στην άγνωστη ή τον άγνωστο, που εναπόθεσε το τριαντάφυλλο στη μνήμη του αδικοχαμένου αυτού ανθρώπου.
