Πολύς ντόρος έγινε τις τελευταίες ημέρες για τις ερωτήσεις της Ολλανδής δημοσιογράφου σχετικά με τα push backs στον πρωθυπουργό. Το ποια είναι, τι καπέλο φορούσε και τι καπνό «φουμάρει». Παραφιλολογία υπήρξε και για την απάντηση του πρωθυπουργού. Για το τι είπε για τις ευθείες ερωτήσεις της ολλανδέζικης δημοσιογραφικής κουλτούρας, αλλά και το πως απάντησε στη δημοσιογράφο.
Όλη η συζήτηση έγινε και πάλι για το φαίνεσθαι και όχι για το είναι. Εστίασε στο γύρω και όχι στο μέσα. Και χωρίς καμία διάθεση ισαποστακισμού να πούμε ότι η δημοσιογράφος δεν έκανε την ερώτηση ως όφειλε, αλλά και ο πρωθυπουργός δεν απάντησε όπως θα έπρεπε.
Η δημοσιογράφος πήγε εκεί ως ακτιβίστρια με διάθεση να κριτικάρει και όχι να ρωτήσει για να μάθει, υπηρετώντας το δημόσιο συμφέρον. Και γι’ αυτό θα πρέπει να κριθεί. Ούτε για το κόκκινο καπέλο της, ούτε για οτιδήποτε άλλο δεν αφορά στις πράξεις της.
Από την άλλη ο πρωθυπουργός απάντησε εξόχως προβληματικά. Επιδιδόμενος σε επιχειρηματολογία ad hominem, ad baculum και πάντως αποφεύγοντας την ουσία. Που θα μπορούσε και πάλι να την αποφύγει (γιατί η ιστορία των push backs είναι μια πρακτική που ξεπερνάει την Ελλάδα), αλλά να το κάνει όπως ταιριάζει σ’ ένα πρωθυπουργό και όχι σ’ ένα ναρκισσευόμενο πολιτικό.
