Όσο κρατάει η ζωντανή σύνδεση

Τόσο κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού που δεν εμπλέκεται άμεσα στα όσα συμβαίνουν. Τόσο διαρκεί και η πίεση, το λεγόμενο “push effect”, το οποίο μπορεί ενδεχομένως να φέρει τις πολυπόθητες πολιτικές αποφάσεις.
Όταν σταματάει η σύνδεση, φεύγει από ‘κει η ματιά. Στρέφεται αλλού. Σ’ ένα άλλο θέατρο επιχειρήσεων, σε μια άλλη γωνιά της χώρας ή του πλανήτη που οι άνθρωποι υποφέρουν από τον πόλεμο, την πολιτική αναταραχή ή την κλιματική κρίση. Και πάει λέγοντας.
Όταν οι προβολείς σβήσουν, ο καθένας μένει μόνος ν’ αναμετρηθεί με τη δική του μοίρα. Τους πυρόπληκτους της Εύβοιας δεν κυνηγούν άλλο οι γεμάτοι ενσυναίσθηση ρεπόρτερ, ενώ σε λίγο στην Καμπούλ δεν θα βρίσκεται κανένα δυτικό τηλεοπτικό συνεργείο για να μεταφέρει τις εικόνες των Αφγανών να κυνηγούν σ’ ένα από τα τελευταία αμερικανικά αεροπλάνα που απογειώνονται, τις δικές τους ελπίδες για μια καλύτερη ζωή.
Το τέλος της σύνδεσης δεν σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν υπάρχει, αλλά ότι εμείς δεν το βλέπουμε πια. Και αφού δεν το βλέπουμε, γιατί ν’ ασχοληθούμε;