Η χαβαλετζίδικη διάσταση της κατάληψης εδώ και χρόνια αξιοποιείται και εξελίσσεται σε διαχρονική και οργανωμένη προσπάθεια εκμετάλλευσης νεαρών παιδιών, τα οποία σε αυτή την ηλικία δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τι ακριβώς συμβαίνει. Και η κολώνια αυτή κρατάει χρόνια κι ας αλλάζουν τα συνθήματα και τα αιτήματα. Άλλες χρονιές, όπως φέτος, για τα Ραφάλ και τις μάσκες και άλλες για τα εθνικά θέματα και το Μακεδονικό, όπως το ’18.
Το θέμα είναι ότι από τα κλειστά σχολεία χάνουν στην πραγματικότητα μόνο τα παιδιά του λαού. Αυτά, για τα οποία το σχολείο και το Πανεπιστήμιο αποτελούν το μοναδικό ασανσέρ που μπορεί να τα ανεβάσει στην κορυφή. Αυτά, οι γονείς των οποίων δεν έχουν χρήματα ούτε για ιδιωτικά, ούτε για ιδιαίτερα. Αυτά τα παιδιά στερούνται τις υπηρεσίες του ανοιχτού δημόσιου σχολείου, το οποίο ακόμα και στα χειρότερά του είναι το καλύτερο μέρος για να περνάει τις ώρες του ένας/μια έφηβος/η.
Ας μην τους χαϊδεύουμε, λοιπόν, τα αυτιά με κομπλιμέντα γύρω από την επαναστατικότητα και την ορμή της νιότης, προσφέροντάς τους κακές υπηρεσίες. Ας τους πούμε ωμά και καθαρά την αλήθεια ότι οι μόνοι πραγματικά χαμένοι από τα κλειστά σχολεία είναι όσοι έχουν ουσιαστικά ανάγκη τις υπηρεσίες τους.
