Διαβάζουμε στα τέλη του Ιανουαρίου πρόσκληση που βγήκε για τα κενά σε σχολικούς νοσηλευτές για τα σχολεία της Δυτικής Μακεδονίας. Δεν είναι η πρώτη. Έχει προηγηθεί και άλλη το Νοέμβριο. Ούτε είναι η μόνη περιφέρεια η δική μας στην οποία συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Αναρωτιόμαστε, όμως, γιατί πρέπει να φτάσουμε στη μέση της χρονιάς για να καλυφθούν αυτές οι θέσεις. Και ακόμα περισσότερο αναρωτιόμαστε τι συμβαίνει με αυτά τα παιδιά, τα οποία έχουν ανάγκη, όλο αυτό το διάστημα. Πώς εξυπηρετούνται οι ανάγκες τους; Ποιος φροντίζει να τους παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες όταν τους συμβεί κάτι; Ή μήπως πρέπει πρώτα να τους συμβεί και μετά να ασχοληθούμε;
Είμαστε πολύ πίσω σε αυτά τα θέματα και αναγκάζουμε παιδιά και γονείς που αντιμετωπίζουν κάποιες ορατές, αλλά και αόρατες ασθένειες, να έρχονται σε δύσκολη θέση, γιατί ο μηχανισμός δεν μπορεί να συντονιστεί και να έχει στις θέσεις τους όλες τις ειδικότητες στην έναρξη της χρονιάς.
Και μέσα σε όλα αυτά, τα παιδιά θα πρέπει να ανέχονται και την ασχετοσύνη ή την ακαταλληλότητα κάποιων εκπαιδευτικών που θα έπρεπε να μάθουν το αλφάβητο της ανθρωπιάς από την αρχή.
