Βρέθηκα τη Δευτέρα καλεσμένη του Καλλιτεχνικού Σχολείου Κοζάνης σε μια αίθουσα γεμάτη με πανέξυπνα μούτρα, γεμάτα ενδιαφέρον και διάθεση να ανακαλύψουν πράγματα.
Αμέσως παραμερίστηκαν οι φόβοι μου ότι οι σημερινοί έφηβοι είναι βυθισμένοι στα κινητά τους και δεν ξέρουν να κάνουν τίποτα άλλο, παρά να σκρολάρουν.
Η μεγαλύτερη χαρά μου ήρθε όταν ρωτώντας τα παιδιά αν μέσα στον τελευταίο μήνα έχουν διαβάσει ένα βιβλίο, σχεδόν όλα τα χέρια σηκώθηκαν ψηλά και μάλιστα κάποια παιδιά απάντησαν ότι έχουν διαβάσει περισσότερα από ένα βιβλία.
Το ξέρω ότι δεν είναι αυτή η εικόνα παντού και ενδεχομένως η τάξη ή το συγκεκριμένο σχολείο, προσανατολισμένο σε δημιουργικές μορφές έκφρασης, να δίνουν μια διαφορετική εικόνα. Είμαι σίγουρη, ωστόσο, ότι παντού υπάρχουν μαθητές και μαθήτριες που αναζητούν τρόπο να εκφραστούν, που διαβάζουν, που γράφουν και αναζητούν αυτούς που θα τους βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό.
Κλείνω με τη φράση μιας μαθήτριας που μιλώντας για τις γενικεύσεις και τα στερεότυπα είπε “μια κυρία που μας είδε να χορεύουμε παραδοσιακούς χορούς, παραξενεύτηκε, γιατί μας είπε ότι θεωρούσε ότι ακούμε μόνο Snik”. Ας ακολουθήσουμε την προτροπή της μαθήτριας και ας μην κάνουμε το λάθος να σκεφτούμε για τους σημερινούς έφηβους με ένα μόνο τρόπο. Ας τους δώσουμε έδαφος να μας εκπλήξουν.
