Τα βραβεία μπορούν να αποτελέσουν (και) κίνητρο βελτίωσης για τους επαγγελματίες, πέραν της προφανούς αναγνώρισης των επιτευγμάτων αυτών στους οποίους απονέμονται. Όταν, όμως, δίνονται στη λογική των δημοσίων σχέσεων, χάνεται η ουσία.
Το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο Ζάππειο έγινε η απονομή των βραβείων δημοσιογραφίας από το Ίδρυμα Μπότση. Και μεταξύ των βραβευθέντων είδαμε και τον Νίκο Ευαγγελάτο. Ξέρετε αυτόν που εδώ και μερικούς μήνες ασχολείται με την υπόθεση της Πάτρας και ξεπροβάλλει ανάμεσα στις τρισδιάστατες απεικονίσεις των πεθαμένων παιδιών της οικογένειας.
“Μια χώρα που βραβεύει με το μεγαλύτερο βραβείο δημοσιογραφίας του Ιδρύματος Μπότση, για τη δουλειά του τη χρονιά που πέρασε, το Νίκο Ευαγγελάτο, προφανώς δεν είναι μια σοβαρή χώρα” γράφει ο δημοσιογράφος Γιώργος Τούλας και δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε.
Αν θέλουμε να είμαστε περήφανοι για τη δημοσιογραφία που ασκείται με αρχές, ιδανικά και αξίες ως εγγυητής της Δημοκρατίας, όπως ανέφερε ο πρόεδρος του Ιδρύματος, τότε θα πρέπει να ασχολούμαστε περισσότερο με τους ανθρώπους που κάνουν ουσιαστική δουλειά και λιγότερο με τις δημόσιες σχέσεις. Επίσης, θα πρέπει να ασχοληθούμε και με το γιατί η χώρα μας βρίσκεται εκεί που βρίσκεται στις διεθνείς κατατάξεις σε σχέση με την ελευθερία του τύπου και να μιλήσουμε καθαρά για τα προβλήματα που δημιουργεί η συγκέντρωση ιδιοκτησίας.
