Η Κοζάνη περνάει μια ειδική κρίση μέσα στην κρίση. Για την κρίση αυτή δεν είναι έτοιμη (όπως καμία άλλη περιοχή εξάλλου), ενώ δεν έχει και τα κατάλληλα εργαλεία για να αντεπεξέλθει.
Εδώ και μήνες, τα θέματα έρχονται το ένα πίσω από το άλλο και το μόνο που γίνεται είναι μαραθώνιες συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων στις οποίες, στη λογική group therapy, ο καθένας λέει τον πόνο του (απόλυτα δικαιολογημένα!).
Τα συλλογικά όργανα, όμως, δεν έχουν αυτό το ρόλο ή τουλάχιστον δεν έχουν μόνο αυτό το ρόλο. Είναι υποχρεωμένα να αντιπροτείνουν τον τρόπο και το πλαίσιο της διεκδίκησης. Συγκεκριμένα και με πλάνο.
Διαφορετικά ναι μεν οι συμμετέχοντες ξεθυμαίνουν και οι πολιτικοί απευθύνονται στο ακροατήριο, αλλά επί της ουσίας δουλειά δεν κάνουμε.
Πιο συγκεκριμένες προτάσεις και λιγότερες θεωρίες χρειαζόμαστε σε μια στιγμή που ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας.
