Στο σύστημά μας είναι λίγα τα εργαλεία λογοδοσίας και διαφάνειας. Ένα από αυτά είναι το «πόθεν έσχες». Στην πράξη, το “πόθεν έσχες” θα έπρεπε να είναι ένα σοβαρό εργαλείο λογοδοσίας, ένας θεσμός που θα επέτρεπε στους πολίτες να γνωρίζουν αν οι πολιτικοί πλουτίζουν αθέμιτα από την άσκηση της εξουσίας τους. Αν για παράδειγμα κάποιος που εκλέχτηκε το 2019 και δήλωνε 60.000 οικογενειακό εισόδημα βρέθηκε το 2025 να δηλώνει 1 εκ. Ε, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι κάτι δεν πάει καλά.
Αντί όμως να εκπληρώνει αυτό τον ρόλο, το «πόθεν έσχες» κατέληξε να είναι μια ευκαιρία για κουτσομπολιό, για μερικά άρθρα και λίγα πρωτοσέλιδα που σχολιάζουν τα ακίνητα, τα αυτοκίνητα και τις καταθέσεις, χωρίς να μπαίνει ποτέ η ουσία στο μικροσκόπιο.
Το αποτέλεσμα είναι μια στρεβλή εικόνα διαφάνειας, αφού οι δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης περισσότερο ικανοποιούν την περιέργεια του κοινού, παρά εγγυώνται πραγματικό έλεγχο.
Έτσι, το εργαλείο που θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι στη διαφθορά και να ενισχύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και το πολιτικό σύστημα, καταλήγει να επιβεβαιώνει τους πολίτες για την χαμηλή εμπιστοσύνη που έχουν σε αυτούς που τους κυβερνούν. Κάπως έτσι αυξάνεται μέρα με τη μέρα η απόσταση μεταξύ αυτού που βιώνουν οι πολίτες και αυτού που ζουν οι πολιτικοί που τους κυβερνούν.
