Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε το Πάσχα του 2016, αλλά μέρες που είναι μας ξαναθυμίζει το νόημα των ποιμαντορικών λόγων:
«Δεν με ελκύουν οι ποιμαντορικοί λόγοι. Τις περισσότερες φορές είναι φουλ στην υποκριτική χριστιανική ορθότητα, γραμμένοι σε γλώσσα αυστηρή και παρωχημένη και δεν αφήνουν περιθώρια ουσιαστικής επικοινωνίας.
Άλλες πάλι γίνονται παραληρηματικοί και δεν θυμίζουν σε τίποτα την αγάπη αυτού, το λόγο και το έργο του οποίου υπηρετούν.
Ο λόγος του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου δεν έχει καμία σχέση με τα παραπάνω. Η ομιλία του κατά την Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου στο Δρυόβουνο ήταν έμπνευση, συμβουλή και αγάπη. Αγάπη για τους μετανάστες, αγάπη για όλους όσοι έχουν την ανάγκη των γύρω τους. Λόγος μετρημένος και ουσιαστικός. Λόγος που βγήκε με πραότητα και ηρεμία, χωρίς εξάρσεις και σύνδρομα αποκλεισμού.
Αυτές τις φωνές έχουμε ανάγκη. Όσοι πιστεύουμε, αλλά κι όσοι δεν πιστεύουμε. Για να ηρεμήσει το κεφάλι μας, για να πάψουμε να βλέπουμε εχθρούς παντού.
Μια κοινωνία που θέλει μόνο να καταδικάζει, να βγάζει φοβικά σύνδρομα και να χρησιμοποιεί το διαδικτυακό της λόγο ως ρομφαία, είναι μια κοινωνία προβληματική και καταδικασμένη. Γιατί αντί για αγάπη έλαβε χολή και όξος, αντί για ιδέες πήρε αποκλεισμούς και στερεότυπα, αντί για ενημέρωση της παρέχεται επί χρόνια κουτσομπολιό, αίμα και τρομοκρατία.
Γι’ αυτό κι ο λόγος που έχει θετικό πρόσημο ξεχωρίζει και γεμίζει θετικά συναισθήματα, ειδικά αυτή τη χρονική στιγμή».
