Αρθρογραφία
Τι κρίμα. Τι ντροπή για την ανθρωπότητα. Τι κατάντια του «ευρωπαϊκού οικοδομήματος» Εκείνοι που άλλοτε ήσαν μαντρωμένοι με συρματοπλέγματα και επιζητούσαν την αλληλεγγύη των λαών των δημοκρατικών κοινωνιών, Ούγγροι, Τσέχοι, Σλοβάκοι, Πολωνοί, σε συνεργασία με την συνεχώς ανερχόμενη ακροδεξιά της Αυστρίας και το καθεστώς των μασκαρο-«μακεδόνων» του Γκρούεφσκι, προωθούν τον αποκλεισμό των ελληνικών συνόρων με συρματοπλέγματα. Εκείνοι που κατέφευγαν πρόσφυγες στη Δύση, πότε μετά την εισβολή των τανκς στην Ουγγαρία,
Αυτό που υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσε σημαντική είδηση, σήμερα καταπλακώνεται απο το τεράστιο ειδικό βάρος που έχει μια -σχεδόν- ανθρωπιστική κρίση σε εξέλιξη και τα χίλια μύρια οικονομικής φύσεως προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα. Οπότε το κράτος δικαίου περνά σε δεύτερη μοίρα. Ποιος να ασχοληθεί με το τσαλακωμένο, χιλιοπατημένο κράτος δικαίου, την ώρα που δίπλα του περνούν τα καραβάνια των εξαθλιωμένων; Έτσι οι διαφόρων τύπων παραλογισμοί, όπως η ιστορία
Αηδία και έμετο μου προκάλεσε η ανάγνωση της δικογραφίας που συνοδεύει την σύλληψη των τριών εκβιαστών που κινούσαν τα νήματα τους κάτω από τις επιγραφές «έκδοτης» και «δημοσιογράφοι». Ο Καλαϊτζής, ο Βότσης, ο Καρελιάς, η αφεντιά μου και άλλοι «αριστεροί», η «δεξιοί» σαν τον Πάνο Τσίρο, τον Γιώργο Αναστασόπουλο και πλείους άλλους, ταγμένοι στα μετερίζια της μαχόμενης δημοσιογραφίας, κάτω από την ίδια «ταμπέλα» με τους Μαυρίκο, Μουσά και Φράγκο. Ε,
Η αντιμετώπιση των προσφύγων έχει τρεις διαστάσεις, την προσωπική, τη συλλογική και την κρατική. Στις δύο πρώτες είναι ολοφάνερο ότι επικρατεί η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη. Πολίτες και σύλλογοι βρέθηκαν από το πρώτο λεπτό κοντά στους πρόσφυγες, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό. Αδιαφορώ πλήρως για τις ελάχιστες -νομίζω- φωνές που παραληρηματικά χτυπούν με θόρυβο το πληκτρολόγιο τους, πιστεύοντας ότι κάνουν κάτι. Σε ότι αφορά στην τρίτη διάσταση, όμως, την κρατική
Μπορεί πολλοί άλλοι να εκπλήσσονται μαθαίνοντας ότι συνελήφθησαν, κατηγορούμενοι για εκβιασμούς, ένας «εκδότης» και δυο «δημοσιογράφοι». Αλλά όχι οι αναγνώστες αυτής της στήλης. Διότι, για την συγκεκριμένη συμμορία είχα ρητός αναφερθεί στα φύλλα της 17 Σεπτεμβρίου. Τρεις μέρες πριν από τις εκλογές. Όταν οι «κύριοι» αυτοί εκτελούσαν ένα «συμβόλαιο». Όταν ο «έκδοτης» Π. Μαυρίκος, από το βήμα της ΕΡΤ, εκτόξευε, ανεμπόδιστος, επί ώρα, λάσπη κατά του τότε αρχηγού της αξιωματικής
Ο καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σε διεθνή ακτινοβολία, μπορεί να έγινε ευρωβουλευτής με το «Ποτάμι», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως έγινε «πολιτικός». Παραμένει πάντοτε ο πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο επιστήμονας, ο φιλόσοφος. Που αγωνιά για το αύριο της νέας γενιάς. Με την αγωνία του να καθίσταται εντονότερη τώρα, όταν που στρατιές αξίων Ελληνόπουλων να ξενιτεύονται, καθώς οι προοπτικές για προκοπή στον τόπο τους όλο και δυσμενέστερες γίνονται.
Α, όλα κι όλα. Υπάρχουν μερικά πράγματα σ’ αυτό τον τόπο για τα οποία έχουμε άποψη και μάλιστα εμπεριστατωμένη. Όλοι μας. Το ένα είναι τα γιαπράκια, το άλλο είναι οι Αποκριές και ίσως περιστασιακά η πλατεία ή ο Νιάημερος. Συζητάμε για τα θέματα αυτά ταυτόχρονα ως ειδικοί, αλλά και βιωματικά και δεν επιδεχόμαστε αμφισβητήσεων, κάνοντας επίκληση στην αυθεντία της γιαγιάς που είχε την ορίτζιναλ συνταγή για γιαπράκια ή στην προσωπική
Του δημουσίευμα αυτό, όπους τα διαπιστώσ’τοι κι σεις εχ’ σχεσ’ μι του ρόλου – κι ν’ απουστουλή που εχ’ν τα «στασίδια» κι «καρέκλις», στ’ς ικκλησιές, κι μι πιο τρόπου πρέπ’ ν’ αξιουπιούντι καλύτηρα, απ’ όλ’ τ’ς πιστοί κατά τ’ διάρκεια τ’ς λειτουργίας. Τα «στασίδια» όπους όλ’ ξέρουμι, είνι τα ψηλά ξύλινα καθίσματα στ’ ικκλησιές, κ’ είνι βαλ’μένα – στηριγμένα στα τ’βάρια, στ’ν μέσ’ απ’ τ’ς ικκλησιές ή απέναντι απ’ τουν
Δεν μας αρέσει τώρα ο Λαζόπουλος και πολύ καλά κάνει και δεν μας αρέσει. Όμως δεν άλλαξε εκείνος. Τα τελευταία χρόνια έτσι ήταν. Μονομανής και έτοιμος να χρησιμοποιήσει για “υπερόπλο” του το αδύνατο σημείο του άλλου. Πάνω στις ανελέητες καζούρες και χοντράδες σε βάρος της Ντενίση κι άλλων ….αγαπημένων του, εδραίωσε την τηλεοπτική του παντοκρατορία. Να μην το κρύβουμε τώρα. Γελούσαμε και εξακολουθούμε να γελάμε με πολλές απο αυτές τις
Οι κυβερνήσεις, οσάκις δεν διαθέτουν τη δυνατότητα να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, αντιγράφουν συστηματικώς τα τεχνάσματα των ταχυδακτυλουργών και των παπατζήδων. Προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα, προβάλλοντας ως δήθεν πλέον ενδιαφέροντα, άλλα θέματα, στα όποια τάχατες δίνουν «κορυφαίες μάχες». Κόλπο που πιάνει ενίοτε, αλλά όχι πάντοτε. Και πάντως όχι όταν τα πραγματικά προβλήματα άπτονται πλέον της ίδιας της επιβίωσης των πολιτών.
Οι περισσότεροι -ότι και να λέμε- αγαπούμε το τόπο μας κι ότι τον περιβάλλει. Ακόμη κι αν αυτή είναι η ασχήμια των κατά καιρούς παρεμβάσεων μας. Και το αντιλήφθηκα για μια ακόμη φορά από τη μεγάλη απήχηση που έχουν οι φωτογραφίες, παλιές, αλλά και καινούργιες στην πραγματική, αλλά και στη διαδικτυακή κοινότητα. Εκτός από τις φωτογραφίες, όμως, στην Κοζάνη αγαπούμε με έμφαση την Αποκριά. Oχι τόσο αυτό που είναι η
Όλη αυτή η φασαρία με την δήθεν «εκκαθάριση του τηλεοπτικού τοπίου», και τις πομπώδεις εξαγγελίες του αρμόδιου για τα μέσα ενημέρωσης υπουργού Νίκου Παππά, είναι τελικώς «προφάσεις εν αμαρτίαις». Στα λόγια να λέμε ότι τάχα κάτι κάνουμε για τον εκδημοκρατισμό της ενημέρωσης. Ενώ στη πραγματικότητα θα συμβούν δυο πράγματα, τα όποια συνιστούν κραυγαλέα σύγκρουση του επιθυμητού με το εφικτό. ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΗΤΟ: Εκείνο που θέλει πράγματι η κυβέρνηση, είναι να ελέγξει
There is no business like show business, λένε. Κι έχουν δίκιο, αφού οτιδήποτε συμβαίνει και δε συμβαίνει μπορεί άνετα να μετατραπεί σε σόου και μάλιστα αποδοτικό. Αρκεί να υπάρχει κάποιος που να το θέλει και να το κάνει και κάποιοι που να το χειροκροτήσουν. Η επιτυχία του σόου δεν είναι δεδομένη. Για να διασφαλιστεί απαιτείται μεθοδικότητα, δουλειά, καλός συγχρονισμός και αίσθηση του κατά που πάει το πράγμα. Οι κατά Ραμονέ
Κάθε Νοέμβριο ξεφυτρώνουν ξαφνικά αιτήματα για κατάληψη. Τον Οκτώβρη είναι ακόμα νωρίς και την άνοιξη πολύ αργά. Ο Νοέμβρης είναι η κατάλληλη εποχή και “κολλάει” πολύ ωραία και με τα Χριστούγεννα. Κι ερχόμαστε στα αιτήματα της κατάληψης. Διαχρονικά και της στιγμής. Στα διαχρονικά εντάσσονται το πάγιο περί αύξησης του προϋπολογισμού για την παιδεία, ενώ στης στιγμής ακόμα και το αίτημα να γίνει άμεσα εξαέρωση στα καλοριφέρ (το διαβάσαμε κι αυτό
Στις 25 Γενάρη ο κόσμος ψήφισε την ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας, και στις 5 Ιουλίου το «ΟΧΙ» του 36,3% έγινε «ΟΧΙ» του 61,3%. Το σύστημα κλονίστηκε, με την πλειοψηφία του κόσμου να αντέχει σε συνθήκες πολεμικές, τα ΜΜΕ και τις εταιρείες δημοσκοπήσεων να ξεφτιλίζονται, το Σαμαρά να παραιτείται, τα κόμματα του «ΝΑΙ» να απειλούνται με διάλυση.Σήμερα το «παλιό», οι δυνάμεις του «ΝΑΙ», η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι,
Είπαμε, δεν αλλάζει η κατάσταση με το να δείχνουμε αποσπασματικά την ευαισθησία μας, μαζεύοντας είδη πρώτης ανάγκης για τους μετανάστες. Αλλά κάτι είναι κι αυτό. Σαν καλωσόρισμα και καλό κατευόδιο από έναν τόπο που μόνο από αυτό που δεν του περισσεύει μπορεί να δώσει. Εκεί μετριούνται οι άνθρωποι. Δεν είναι το ψωμί, ούτε τα πάμπερς. Εξάλλου, δεν μπορούν να φτάσουν και να καλύψουν τις τεράστιες ανάγκες που δημιουργούνται καθημερινά. Είναι
Κάποιες φορές σου έρχεται να τραβάς τα μαλλιά σου για το πώς είναι δυνατόν, κάποιοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, να επιμένουν να ζουν με τις ψευδαισθήσεις τους, αν και τα γεγονότα κραυγάζουν. Αναρωτιέσαι ας πούμε, αν είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που πιστεύουν ότι τάχα θα μπορούσαμε να βρούμε «άλλη λύση». Που πιστεύουν ακόμη στα παραμυθία ότι τάχα θα μπορούσαν να μας είχαν σώσει από τα μνημόνια και τα
Σ’ αυτή τη χώρα οι εκλογές μοιάζουν φάρμακο δια πάσαν νόσο. Λειτουργούν ως επιταχυντής, εκβιαστικό δίλημμα ή εύκολος τρόπος για να ξεφορτωθεί κάποιος την εξουσία. Είναι, λοιπόν, φοβερό για μια χώρα, η οποία έχει με τόσα προβλήματα να ασχοληθεί, η φύση των οποίων είναι ιδιαίτερα πιεστική, να ασχολείται κάθε λίγο και λιγάκι με το “γαϊτανάκι” των εκλογών. Οι εκλογές κοστίζουν κι αυτό το ξέρουμε όλοι. Και σε χρήμα και σε
Η ερμηνεία των γεγονότων ασφαλώς υπόκειται στους παράγοντες της αντίληψης που ευθύνονται αποκλειστικά σχεδόν για το ότι δεν βλέπουμε όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Το μυαλό μας εξάλλου δε λειτουργεί ως φωτογραφική μηχανή, αποτυπώνοντας αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, αλλά μάλλον ως παραμορφωτικός φακός. Προσπαθούμε, όμως, και κυρίως όταν εκφραζόμαστε ως συλλογικότητες, να διατηρούμαστε όσο το δυνατόν πιο κοντά στην πραγματικότητα. Τα δημοσκοπικά ευρήματα, όπως αποδείχθηκε περίτρανα πολλές
Το αξίωμα «ο θάνατος σου η ζωή μου» δεν είναι μόνο νόμος της φυσικής ζούγκλας. Ισχύει και στην κοινωνική ζωή. Και μια από τις πλέον άθλιες μορφές του είναι ο μαυαγοριτισμός. Eνα φαινόμενο που το ζήσαμε έντονα σε τούτη την χώρα κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Οπότε, το να εκδηλώνονται και σήμερα τέτοια φαινόμενα, εις βάρος προσφύγων και λαθρομεταναστών, συνιστά μια απάνθρωπη συμπεριφορά, μια Yβρι ενώπιον του Θείου. Ασφαλώς
