Αρθρογραφία
Τυλιγμένοι στο ζουρλομανδύα του λαϊκισμού και της ανοησίας, χάσαμε τα λογικά μας. Αισθανόμαστε ότι “ζούμε ανάμεσά τους” και φοβόμαστε ότι η επόμενη συνάντηση με κάποιον που έως τώρα φάνταζε λογικός, θα αποκαλύψει νέο μύστη του σωρραϊσμού και πάσης άλλης ψυχασθένειας. Τι έγινε, ρε παιδιά, που έλεγε κι ο Σπύρος στους “Απαράδεκτους”. Γέμισε ο τόπος ψευτοπροφήτες και σαλτιμπάγκους και δεν το πήραμε χαμπάρι; Κάθε χωριό ένας τρελός, στο δικό μας όλοι.
Εκατοντάδες βοήθησα και πάλι σήμερα. Έκανα το χρέος μου στην ανθρωπότητα, κλικάροντας, ανεβάζοντας ασπρόμαυρες σέλφι, προωθώντας σε άλλους τόσους μηνύματα συμπαράστασης. Χωρίς να κινηθώ απο την καρέκλα μου και το σπουδαιότερο χωρίς να ξοδέψω ούτε ένα ευρώ. Μέσα στην παραζάλη της κοινωνικής ευαισθητοποίησης, ξέχασα να πω στους δίπλα μου μια κουβέντα συμπαράστασης, να δώσω ένα χέρι βοήθειας, να δώσω λίγο απο το αίμα μου, λίγο απο το χρόνο μου. Με
Αντί ενός ενιαίου κειμένου, επιτρέψτε μου σήμερα να σπάσω τη στήλη σε δυο μικρότερες ψηφίδες: *** Άλλος νεολογισμός και τούτος: «Μη υποβοηθούμενη ευθανασία». Έτσι απέδωσαν, πλείστοι όσοι, τον τρόπο που επέλεξε ο παλιός συνάδελφος Αλέξανδρος Βέλιος, γνώριμος από το 1971, να τελειώνει την επώδυνη αναμέτρηση με τον καρκίνο. Ευτυχώς, ο ίδιος ο Αλέξανδρος, φρόντισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Λέγοντας την αυτοκτονία, αυτοκτονία. Διότι περί αυτού απλώς επρόκειτο.
Ποιος είπε ότι η εκπαίδευση είναι αταξική; Ότι πληρώσεις εκείνο θα πάρεις. Ένα το κρατούμενο. Ανεξάρτητα, όμως, με το εκπαιδευτικό περιβάλλον, είναι οι ίδιες οι ικανότητες, αλλά και η επιθυμία του μαθητή να προχωρήσει και να ξεχωρίσει που αποτελούν τη μηχανή επίτευξης των στόχων. Δύο τα κρατούμενα. Συμπληρωματικά σε σχέση με τα παραπάνω, υπάρχει και το ζήτημα της κουλτούρας που αναπτύσσεται μέσα στη σχολική αίθουσα. Στο σχολείο, όπως σε κάθε
Αυτούς να δείχνουν τα κανάλια, έλεγε η κυρία που περίμενε δίπλα μου, εννοώντας τους γιατρούς, τους ερευνητές των εργαστηρίων της νανοτεχνολογίας και της μοριακής βιολογίας, αυτούς που μας βοηθούν να ζήσουμε καλύτερα. Κάθε βράδυ στην προσευχή μου λέω «δόξα τω θεώ και…» συνέχισε και άρχισε να απαριθμεί τα ονόματα των γιατρών της. Αυτούς να δείχνουν, όχι τους άλλους τους ανόητους που δείχνουν όλη την ημέρα. Δεν είναι η πρώτη φορά
Πραγματικά θα ήτανε μεγάλη «γκαντεμιά» να είχα φύγει για τας αιωνίους μονάς από τον τριήμερο του δεκαπενταύγουστου, χωρίς δηλαδή να έχω αξιωθεί να δω την διαπλοκή να «πεθαίνει» πριν από μένα. Τόσες δεκαετίες ακούω τους πολιτικούς να επιτίθενται λάβροι κατά της διαπλοκής. Και τώρα που βρέθηκε μια κυβέρνηση να ανακοινώσει ότι επιτέλους κατάφερε, σαν τον Άγιο Γεώργιο τον Τροπαιοφόρο, να το σκοτώσει, με ένα κτύπημα της κόκκινης ρομφαίας, αυτό το
Όταν ήταν πιο μικρή η κόρη μου, γνωρίζοντας πόσο αφηρημένος, πόσο ξεχασιάρης είμαι, κάθε φόρα που έβγαινα από το σπίτι με υπέβαλε σε εξονυχιστικό έλεγχο: «Πήρες το πορτοφόλι σου, το κινητό, τα κλειδιά, τα ψιλά σου;». Ευτυχώς, την νύχτα 16 προς 17 Αύγουστου, δεν επιδέχθηκε την εκτίμηση του εφημερεύοντος γιατρού του «Ευαγγελισμού» ότι «φεύγω». Οπότε δεν μου έκανε τις συνηθισμένες ερωτήσεις. Οπότε και εγώ ξέχασα πράγματι να πάρω ο,τιδήποτε. Και
Ανοίγεις τον υπολογιστή. Οι διαφημίσεις και οι πληροφορίες που πετιούνται μπροστά σου, σου δίνουν ακριβώς αυτό που ψάχνεις. Πληροφορίες και διαφήμιση για δωμάτια στην Πάρο, εισιτήριο για τη Ρώμη, ιατρικές υπηρεσίες. Μες στο μυαλό σου είναι. Τέλειο ή ανατριχιαστικό; Η αλληλεπίδραση σου με το περιεχόμενο του διαδικτύου και των social media μοιάζει μεγάλη. Έχεις πια κι εσύ την ευκαιρία να συνδιαμορφώσεις, να πεις την άποψή σου, να μην τρως μόνο
Η καινούργια χρονιά ταυτίζεται με την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Απο τότε που γίνεσαι έξι και πας πρωτάκι για πρώτη φορά σχολείο μέχρι που οι ρυθμοί και οι υποχρεώσεις της ζωής δεν σου επιβάλλουν κανένα πρόγραμμα, θεωρείς το Σεπτέμβρη και όχι το Γενάρη αρχή της χρονιάς. Όπως και να ‘χει το πράγμα, ο Σεπτέμβρης συνδέεται στο κεφάλι μου με τη φράση “κάθε κατεργάρης στον πάγκο του”. Όσο περνούν, όμως, τα
Ο τελευταίος θρίαμβος του σύγχρονου κράτους μας ακούει στο όνομα αδιόριστοι επιτυχόντες που μετά απο 18 χρόνια διορίζονται. Δεν ξέρω αν κάπου αλλού σ’ αυτό τον πλανήτη αποτελεί ιδιότητα το να είσαι αδιόριστος επιτυχών διαγωνισμού του προηγούμενου αιώνα ή γενικά αδιόριστος κάτι. Καταλαβαίνουμε, όμως, όλοι, πόσο σφιχτή είναι η θηλιά της ιδιότητας του αδιόριστου. Ο αδιόριστος δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο, παρά να ελπίζει και να περιμένει. Σχεδόν δέσμιος,
Όσο πιο περίπλοκο γίνεται κάτι, τόσο πιο πιθανό είναι πίσω από αυτό να κρύβεται κάτι άλλο. Όπως συνηθίζουμε να λέμε “ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες”. Στην κουλτούρα μας διαθέτουμε πολλά παραδείγματα τέτοιας αντίληψης. Οι προδιαγραφές, με τις οποίες στήνονται οι πάσης φύσεως δημόσιοι διαγωνισμοί, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Μέσα στο πλήθος των λεπτομερειών, αναζητούνται οι παγίδες που θα δώσουν προβάδισμα ή αντίθετα θα πετάξουν έξω έναν υποψήφιο. Κάπως έτσι έχει
Ο.Κ. Όλοι έχουμε βρίσει τα “πουλημένα” κανάλια. Είναι αυτό το συναίσθημα του “λατρεύω να μισώ”. Απο τη μια τα βρίζουμε, κι απο την άλλη καταπίνουμε αμάσητο ότι μας σερβίρουν. Εξάλλου δε φταίμε εμείς που δε φιλτράρουμε τι βλέπουμε, φταίνε μόνο οι άλλοι. Το θέμα, όμως, με τις άδειες πρέπει να το διαχωρίσουμε. Πρέπει να του βγάλουμε το συναίσθημα και να το αντιμετωπίσουμε μόνο ως γεγονότα και δεδομένα. Ποια είναι τα
Τη συζήτηση σχεδόν λαθράκουσα με λίγη διαμεσολάβηση, οπότε και μεταφέρω όπως θυμάμαι. Υποψήφιος που μόλις έχει περάσει στις εξετάσεις, φτάνει στο φροντιστήριο και λέει στον καθηγητή του “κύριε τι κάνει αυτό το τμήμα στο οποίο πέρασα; Είναι καλό;”. Ο καθηγητής του απαντά “Που πέρασες παιδί μου;” (Στο σημείο αυτό κάποιος θα περίμενε να ακούσει απο το νέο φοιτητή την απάντηση “Χαρτοκοπτικής και Οριγκάμι” ή “Ανθοδετικής και Ροζ Μπουκέτων”). Κι όμως
Το άγχος και την αγωνία πολλών γονιών, δεν την έχουν τα ίδια τα παιδιά τους που δίνουν εξετάσεις. Γιατί τα παιδιά έχουν ένα άγχος. Να γράψουν καλά. Οι γονείς έχουν πολλά άγχη. Να γράψουν τα παιδιά τους καλά. Να περάσουν σε σχολή που μπορεί αύριο μεθαύριο να τους δώσει τα εφόδια για ένα επάγγελμα που δεν θα τα αφήσει νηστικά. Να βρίσκεται αυτή η σχολή κάπου κοντά για να φεύγει
Είναι αυτός ο άτιμος ο τρόπος με τον οποίο έχουμε συνδέσει μερικά πράγματα στο κεφάλι μας. Αυτός τα φταίει όλα. Για παράδειγμα όλων των ειδών τις γιορτές, τις μετατρέπουμε εν τέλει σε σουβλακοπανηγύρι και όλες τις διασκεδάσεις τις γιορτάζουμε αλά μπουζουκλερί. Τελευταίο θύμα οι παραλίες μας. Αυτές οι όμορφες, γαλήνιες και καθαρές παραλίες μετατρέπονται η μια μετά την άλλη σε μπουζουξίδικα εθνικής οδού. “Θα πιείτε καφέ ή ποτό; Για να
Υπάρχουν και κάποια αγωνίσματα χωρίς μετάλλια. Εκείνα που εκτελούνται με ακρίβεια και καθημερινά απο ανθρώπους της διπλανής και της παραδιπλανής πόρτας. Απο εθελοντές πυροσβέστες που δίνουν καθημερινά τη μάχη με τη φωτιά για να σώσουν ξένες περιουσίες, από γιατρούς που τιμούν τον όρκο τους, απο εκατοντάδες γονείς παιδιών με αναπηρία που δίνουν καθημερινά τη μάχη με χαμόγελο, απο αυτούς που ο καθένας μας ξέρει στο δικό του περιβάλλον. Όλοι αυτοί
Κάθε φορά που ξεκινάει ένα τόσο μεγάλο έργο, όπως αυτό της Πανεπιστημιούπολης, εκτός απο το να πανηγυρίζουμε γιατί θα πέσουν χρήματα στη φάση της κατασκευής και κάτι θα κινηθεί, θα πρέπει να σκεφτόμαστε ταυτόχρονα πως θα κάνουμε το έργο να πιάσει τόπο. Να αξίζει τα χρήματα που θα δοθούν. Ένα κτίριο είναι ένα κέλυφος. Το τι θα κυοφορήσει θα εξαρτηθεί απο το τις ενέργειες που θα γίνουν απο τώρα κιόλας.
Βρίσκω κάποιες στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων πολύ συγκινητικές. Αυτές που κλείνουν σε μια ματιά ικανοποίησης μετά τη μεγάλη προσπάθεια ή σε ένα χέρι που απλώνεται για να βοηθήσει το συναθλητή. Αυτές οι στιγμές αθλητικής και ανθρώπινης -πάνω απ’ όλα- μεγαλοπρέπειας είναι ικανές να «σβήσουν» τα χάλια της ντόπας, τα αδικαιολόγητα υψηλά πριμ των μεταλλίων και γενικότερα τη φρενίτιδα του υπεραθλητισμού. Για κάτι τέτοιες στιγμές γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες κι
Το όμορφο σχολείο είναι το γεμάτο σχολείο. Γεμάτο απο μαθητές, απο τα γέλια και τις χαρές τους, απο τις φωνές και τα παιχνίδια τους. Ενίοτε κι απο τα γκράφιτι και τις μουτζούρες τους, αλλά και τις μικροζημιές που αφήνει πίσω της η σχολική καθημερινότητα. Όσα λεφτά κι αν δοθούν, όσο όμορφες αίθουσες κι αν χτιστούν, ένα σχολείο χωρίς μαθητές δεν θα είναι ποτέ όμορφο. Ο κίνδυνος αυτός είναι ορατός, αν
Λένε πως τους ανθρώπους τους καταλαβαίνεις στη μεγάλη χαρά και στη μεγάλη στεναχώρια. Τότε που απαλλαγμένοι από τα χαλινάρια που τους φοράει ο καθωσπρεπισμός, αφήνουν να φανεί το πραγματικό υλικό που βρίσκεται κάτω από το πετσί τους. Αυτό σκεφτόμουν βλέποντας την Κορακάκη, τον Γιαννιώτηκαι τον Πετρούνια να μιλάνε μετά τις επιτυχίες τους. Συγκροτημένα, μετρημένα, σωστά, σταράτα. Είχαν ακριβώς το μέτρο που έλειπε από τις δηλώσεις των πολιτικών μας, τους διθυράμβους
