Προσπαθώ να θυμηθώ πως ήταν πριν την κρίση. Τι λέγαμε, για τι συζητούσαμε, πάνω σε ποια βάση δημιουργούσαμε τα όνειρα μας. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια. Έξι. Μοιάζουν, όμως, αιώνες, μέσα στους οποίους διαμορφώθηκε μια εντελώς άλλη κατάσταση. Σ’ αυτή, λοιπόν, την άλλη κατάσταση, με τον ίδιο τρόπο που συμβαίνει πάντα, επικράτησαν τα άκρα. Τα άγρια, οι φωνές, οι υπερβολές, οι μύθοι, τα παραμύθια, οι υστερίες, οι ολοκληρωτικές απόψεις, αυτές που
Αρχίζω να υποπτεύομαι ότι ο πρωθυπουργός της χώρας έχει το σύνηθες για πολλούς Έλληνες πρόβλημα επαγγελματικού προσανατολισμού. Ότι πιθανότατα άλλο ήθελε να γίνει και άλλο έγινε. Ίσως ο πατέρας του και ο θείος Ηρακλής, αμφότεροι πολιτικοί μηχανικοί, καταπίεσαν τα τέκνα τους να ακολουθήσουν το δικό τους επάγγελμα. Ούτε οι πρώτοι θα ήταν άλλωστε, ούτε οι τελευταίοι που ψυχαναγκάζουν τα παιδιά τους σε μια επαγγελματική επιλογή -και ανάλογες σπουδές- ενώ άλλα
Λόγια, λόγια, λόγια. Πολλά λόγια ακούσαμε, για μια ακόμη φορά, κατά την συζήτηση, σε επίπεδο πολίτικων αρχηγών, που προκάλεσε ο νέος ηγέτης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σχετικά με το θέμα της εσωτερικής ασφάλειας, σε συνδυασμό με την δράση ενός τμήματος των προσφύγων και εκείνων των «αλληλέγγυων», ημεδαπών και εισαγόμενων, που τους υποκινούν. Όπως για παράδειγμα η κατάληψη, επί σαράντα πέντε ημέρες, της γραμμής του ΟΣΕ στην Ειδομένη, που έχει νεκρώσει την
Πέρα από όλα όσα «σέρνουμε» κατά καιρούς στο…απόλυτο μέσο της εποχής μας που είναι αδιαμφισβήτητα το διαδίκτυο, θα πρέπει να του αναγνωρίσουμε το πόσο πολύ συνέβαλε στο να δοθούν περισσότερες ευκαιρίες σε πολλούς, οι οποίοι ήταν αποκλεισμένοι. Και δε μιλάμε μόνο για τη λειτουργία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που βοήθησαν να ακουστούν φωνές καταπιεσμένες και αλήθειες σκληρές. Μιλάμε περισσότερο για την καθημερινότητα όλων ημών που ακόμα και στις κατ’ επίφαση
Άργησε, αλλά μας το «έσκασε» το παραμύθι ο υπουργός Παιδείας. Προσανατολίζεται, λέει σε σαρωτικές αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος. Αγαπημένο σπορ των υπουργών παιδείας οι σαρωτικές αλλαγές. Λες και πάει σετ με την καρέκλα. Όσο πιο πολλές, τόσο πιο καλά. Για τους ίδιους φυσικά και όχι για τους μαθητές, τους γονείς τους και τους εκπαιδευτικούς. Κανείς δεν αναγνωρίζει σε κανέναν προκάτοχο τα σωστά. Απασχολείται κυρίως
Συνήθως αποφεύγω να επετειολογώ. Αλλά η 21η Απριλίου 1967 σημάδεψε τόσο πολύ τη ζωή μας, ώστε δεν θα το αποφύγω σήμερα. Ιδίως όταν, τα τελευταία χρόνια, κάνουν τόσον αισθητή την παρουσία τους στον πολίτικο μας χάρτη οι νοσταλγοί της. Αντί άλλου κειμένου, αναδημοσιεύω μικρό απόσπασμα από τις «Γυναικείες Ιστορίες» που μόλις τυπώθηκαν: Το πειρατικό –γιατί το δικό μου τελευταίο λεωφορείο δεν το πρόλαβα- με άφησε, όπως πάντα, στην Πλατειά
Είναι έθιμο, όταν κανείς πηγαίνει ταξίδι στο εξωτερικό, επιστρέφοντας, να φέρνει όλο και κάποιο δωράκι. Ευγενικοί άνθρωποι, ο Σταθάκης και ο Τσακαλώτος, ήταν αδύνατον να μην ακολουθήσουν αυτή την παράδοση, μετά το ταξίδι τους στην Ουάσιγκτον, ένθα η έδρα του ξορκισμένου με τον απήγανο, παρά πάντων των κυβερνητικών προπαγανδιστών και των παπαγαλακίων τους, καταραμένου ΔΝΤ. Που δεν το θέλει, λέει, ο Αλέξης, αλλά αφού το θέλει ο Βόλφγκανγκ, τι λόγος
Για να παράγεις χρειάζεσαι κινητήριο δύναμη. Άλλοτε λεφτά, άλλοτε φαγητό, άλλοτε τροφή για σκέψη. Κάπως έτσι πάει. Αν δεν έχεις ερεθίσματα και είσαι κλεισμένος/η στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, έχοντας διακόψει τις κοινωνικές σου σχέσεις κι έχοντας σταματήσει να διαβάζεις απο καιρό, προφανώς δεν θα έχεις και πολλά να πεις ή να κάνεις. Βάλτε στο μυαλό σας την αναλογία σε επίπεδο κοινωνίας και χώρας. Πρέπει άμεσα να παράξουμε. Ιδέες, υπηρεσίες,
Μέτρα ως το δέκα, κι αν επείγει ως το τρία, πριν ανοίξεις το στόμα σου και πεις αυτό που με απίστευτη φόρα σου ‘ρχεται. Κάνε ασκήσεις ψυχραιμίας στο σπίτι, στο γραφείο, παντού. Ιδιαίτερα αν έχεις κάποια θέση που σου έχουν αναθέσει οι συμπολίτες σου. Τότε η sosαρα -που λέγαμε και στο σχολείο- είναι τα μαθήματα διατήρησης αυτοκυριαρχίας. Η ψυχραιμία, η αυτοκυριαρχία και η ευγένεια είναι δυσεύρετες πια. Κι όσο κι
Άλλοι 450 άνθρωποι στο δρόμο. Άλλη μια αμιγώς ελληνική εταιρία, η «Ηλεκτρονική», έβαλε λουκέτο, μετά από 58 χρόνια ζωής. Αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στις πολυεθνικές του κλάδου. Είτε είναι και φαίνονται από το όνομα τους γερμανικές, όπως η Mediamarkt, είτε έχουν μεν ελληνικό επώνυμο, αλλά βρετανικά αφεντικά, όπως η Κωτσόβολος. Όταν ξεκινούσα την σταδιοδρομία μου δεν είχαμε μόνον ελληνικές εταιρίες εμπορίας ηλεκτρικών ειδών, αλλά θαυμάσιες βιομηχανίες που όχι μόνον
Είμαστε η νοτιότερη χερσόνησος της Ευρώπης, ή μήπως η βορειότερη του τρίτου κόσμου; Ιδού η απορία. Διότι τέτοιες εικόνες με τον υπουργό Αμύνης με στολή εκστρατείας και ύφος επτά αρχιστρατήγων, όσο και να ψάξετε, δεν θα βρείτε σε κανένα πολιτισμένο και δημοκρατικό ευρωπαϊκό κράτος. Μόνον εκεί, κατά Μέση Ανατολή, Βόρεια και υποσαχάρια Αφρική και λοιπά τριτοκοσμικά καθεστώτα θα βρείτε «πολιτικούς» να βαυκαλίζονται ότι κατέστησαν στρατηλάτες, χάρη στην δύναμη που τους
Πριν μερικά χρόνια έτυχε να γνωρίσω απο κοντά στο φυσικό του χώρο, στο οινοποιείο του στην περιοχή του Αμυνταίου, τον Laurens Hartman. Ο λόγος ήταν η πρόσκληση εκ μέρους του δικτύου Πολιτών Pro-tasis σε μια εκδήλωση με διάθεση να μιλήσουμε για αυτά που γίνονται κι όχι αυτά που δεν μπορούν να γίνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Η υπόθεση του Hartman και του οινοποιείου Karanika ακούστηκε ως μια αισιόδοξη προοπτική ενός
Παραμονές του Πάσχα και λίγο πριν κάνει την εμφάνισή του για τα καλά το καλοκαιράκι, ζούμε και πάλι το ίδιο χρονικό. Το περσινό χρονικό. Έχει πλέον διαμορφωθεί κομμάτι-κομμάτι το ίδιο σκηνικό. Αυτό της μετάθεσης αποφάσεων, των αδιέξοδων διαπραγματεύσεων και μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας που δεν αφήνει και μεγάλα περιθώριοα για αισιοδοξία. Αντί να προσμένουμε με χαρά το καλοκαίρι, τρέμουμε στην ιδέα ότι θα επαναληφθεί -και δυστυχώς όχι ως dejavu- το περσινό
Τώρα εμείς, οι απλοί πολίτες, με ποιον να είμαστε; Με την Κριστίν και τον Πωλ, ή με τον Βόλφγκανγκ; Με το ΔΝΤ ή με την γερμανική διοίκηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τι μας συμφέρει να επικρατήσει; Η επίμονη άποψη του ΔΝΤ ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο και χρειάζεται ψαλίδισμα, ή μήπως η πεισματική άρνηση του Σόϊμπλε για κάθε τέτοια συζήτηση; Διαβάζω από την ετήσια έκθεση του ΔΝΤ:
Γεωπολιτική – γεωστρατηγική και γεωοικονομία είναι «παιχνίδια» για δυνατούς λύτες. Ιστορικά οι εξελίξεις πάντα έδειχναν την σοβαρότητα αυτών των πολιτικών συσχετισμών, και πόσο αυτοί καθορίζουν την πορεία ολόκληρου του πλανήτη. Το γεωπολιτικό «παιχνίδι» είναι γεμάτο από συμφέροντα, εξαρτήσεις και «λυκοφιλίες». Η γεωοικονομία είναι το βούτυρο στο ψωμί των Μεγάλων Δυνάμεων, και η Ελλάδα λόγω της γεωπολιτικής της θέσης, βρίσκεται στο επίκεντρο των παγκόσμιων συμφερόντων. Δεν βρίσκεται πολύ μακριά, η
Μερικά μπαλόνια, λίγα πυροτεχνήματα, μα πρώτα και πάνω από όλα τα παιδιά που συμμετείχαν, έκαναν τη γιορτή της πλατείας ξεχωριστή. Αυτό έχουμε πραγματικά ανάγκη. Ούτε τα μεγάλα ονόματα, ούτε οι μεγαλεπήβολες περφόρμανς, πολλές από αυτές αποθέωση του καρακιτσαριού, μπορούν ποτέ να υποκαταστήσουν τη χαρά της ανθρώπινης συμμετοχής. Όλο αυτό το διάστημα κλειστήκαμε στα καβούκια μας και τα όρια μας έγιναν τα όρια του φεϊσμπουκικού μας τοίχου. Άρνηση στην άρνηση. Κριτική
Η εξελίξεις στο Ελληνικό Φεστιβάλ, απέδειξαν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο, αδυναμίες «συστήματος διαχείρησης», ενός ακόμη κορυφαίου θεσμού πολιτισμού. Αποκάλυψε ακόμη την ύπαρξη ενός συμπαγούς «παρασκηνίου» , το οποίο δρα συλλογικά και επιδιώκει να συντηρήσει φαινόμενα «μονοκαλλιέργειας» , στο χώρο της καλλιτεχνικής έκφρασης. Τίθενται επομένως, αυτονόητα ερωτήματα: Μπορεί κάτι να αλλάξει στον χώρο του ελληνικού πολιτισμού και των πολιτιστικών θεσμών της χώρας; Μπορεί να υπάρξει σαφές και ορατό βήμα εξόδου
Ο Βουλευτής Κοζάνης κ. Ντζιμάνης Γεώργιος, εκπροσωπώντας το ΣΥΡΙΖΑ, πραγματοποίησε ομιλία σχετικά με την «Απειλή του Υβριδικού Πολέμου για το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και την Ελλάδα», στην Ημερίδα του New York College στις 7.4.2016. Πιο αναλυτικά τόνισε ότι: «Η ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, του Μακρέμπ και της Μέσης Ανατολής, αποτελεί ίσως τον κορυφαίο γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό κόμβο παγκοσμίως. H προσπάθεια για την ανεύρεση και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών
Φτου να πάρει η ευχή… Στην περίπτωση μου ταιριάζει το παρά της αειμνήστου Μαλβίνας ρηθέν: «Γαμώ την ατυχία μου». Την ώρα που όλα είναι για να κρατάς την κοιλιά σου από τα γέλια, εγώ κρατώ τη μέση μου από τους πόνους. Διότι τώρα πια, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δεν έχει νόημα να οργίζεσαι. Μόνο να ξεκαρδίζεσαι. Έστω και αν το τρανταχτό γέλιο προκαλεί σπασμούς «γαμώ την ατυχία μου». Ως
Ας ξεκινήσουμε από το γελοίον του πράγματος. Αν επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΣΗΕΑ δεν θα εκπλαγείτε μόνον για το πόσο πίσω είναι τεχνολογικώς, σχεδόν στην παλαιολιθική περίοδο της ηλεκτρονικής επανάστασης. Κυρίως θα εκπλαγείτε για το ότι οι διαγραφές δημοσιογράφων για τις πολιτικές απόψεις, ή αν θέλετε προτιμήσεις τους, δεν είναι είδηση. Παρασκευή μεσημέρι, δηλαδή τρεις μέρες μετά την απόφαση των «λαϊκών δικαστών» τύπου «συντρόφισσας Πόπης», που απασχόλησε όλα τα
