Διαβάζω αυτές τις μέρες για τις θυσίες και τους κόπους των μαθητών που αρίστευσαν στις εξετάσεις. Ξενύχτια πάνω απο ένα βιβλίο και αγωνία στο φουλ. Θεωρητικά με την ανακοίνωση των βαθμολογιών έχουν το πάνω χέρι των κινήσεων. Έχουν, όμως, και την ελευθερία των επιλογών; Ή μήπως όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση; Μεγαλωμένοι οι περισσότεροι σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που απο την πρώτη μέρα θέτει με τον τρόπο του
Και στη Βρετανία επιβεβαιώνεται μια αντίφαση. Αυτή που θέλει τους φτωχότερους και λιγότερο μορφωμένους να θέλουν να εγκαταλείψουν την Ε.Ε. Ενώ στην πραγματικότητα η Ε.Ε. ήταν αυτή που εγγυήθηκε και προσπάθησε -όχι με επιτυχία πάντα- να άρει τους περιορισμούς και να δώσει τη δυνατότητα στους λιγότερο προνομιούχους φοιτητές να ταξιδέψουν, σε άνεργους να αναζητήσουν δουλειά αλλού, σε ευρωπαίους μετανάστες να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής εντός των εδαφών της. Εκεί βρίσκεται
Ασκήσεις τακτικισμού, με «ήθος» καιροσκοπισμού, από πολλές πλευρές, με αφορμή την συζήτηση που άνοιξε για τον εκλογικό νόμο. Η κυβέρνηση ελπίζει ότι, μειώνοντας το «δώρο» από 50 σε 30 έδρες πράγμα που θα οδηγήσει σε αύξηση της δύναμης των μικρότερων κομμάτων, προσφέρει ένα ισχυρό δέλεαρ στα κόμματα αυτά ώστε, με τις ψήφους τους, να επιτύχει ευκόλως τον αριθμό των 200 βουλευτών που απατούνται, προκειμένου ένας νέος εκλογικός νόμος να μπορεί
Παίζει να έχω πάει το πολύ πέντε-έξι φορές σε αγωνιστικό χώρο. Σε κάθε είδους αγωνιστικό χώρο. Μια φορά στο Αλεξάνδρειο, την εποχή που μεσουρανούσε ο Άρης, δυο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ποδηλασία και στίβο, μια φορά στο ΔΑΚ όταν έπαιζε ο Μακεδονικός και ίσως μια-δύο ακόμα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή. Οπότε δεν κατατάσσομαι στην κατηγορία των φιλάθλων κι αυτό μου δίνει ένα μικρό προβάδισμα αντικειμενικότητας για να γράψω γι’
Επιτρέψτε μου να μη συμφωνώ με το πνεύμα της φράσης που έχει πολλάκις υποστηριχθεί, ότι δηλαδή «οι λαοί δεν αυτοκτονούν», υπό την έννοια ότι κανένας λαός δεν κάνει πολιτικές επιλογές που τον οδηγούν στον θάνατο. Η προαιώνια παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από λαούς που οδηγήθηκαν στην εξαφάνιση, επειδή ακριβώς ακλούθησαν ηγεσίες που τους έσυραν σε περιπέτειες. Αλλά ας μην πάμε αιώνες πίσω, σε Χαλδαίους, Ασσύριους, Ετρούσκους και άλλους. Ας σταθούμε
Το χέρι κανενός δεν οπλίζεται απο τα λόγια μόνο. Διαφορετικά θα μαζεύαμε πτώματα κάθε μέρα απο γύρω μας. Ωστόσο, η ανελέητη ρητορική μίσους μπορεί να συνδεθεί με τις περιπτώσεις εκείνες που τρικυμιασμένα μυαλά οδηγούνται σε πρωτοφανείς πράξεις βίας. Άρα, λοιπόν, ο μικρός που κόβει την καρωτίδα του συμμαθητή ή ο άνδρας που πυροβόλησε και μαχαίρωσε τη Βρετανίδα ευρωβουλευτή δεν είναι φτιαγμένοι απο το συνηθισμένο υλικό που είμαστε φτιαγμένοι οι υπόλοιποι.
Με βασάνιζε η σκέψη γιατί επελέγη, για μια αμιγώς πολιτική εκδήλωση, ο χώρος του Μουσείου της Ακροπόλεως, πράγμα που ως τώρα είχε αποφευχθεί και όλες οι αιτήσεις, επί προηγουμένων κυβερνήσεων, είχαν απορριφθεί. Αλλά η απορία μου κράτησε ως τη στιγμή που σας είδα κ. Πρόεδρε, με το φακό, υπό τις οδηγίες του τηλεσκηνοθέτη, να καρφώνει την ομιλούσα προτομή σας, επί ώρα, πάνω στο περιστύλιο του Παρθενώνος. Τότε πια, ακόμη και
Πέρυσι τέτοια εποχή είχε κατακλύσει το διαδίκτυο η φωτογραφία του κυρίου που με το απεριτίφ του είχε βγει στη συγκέντρωση “Μένουμε Ευρώπη”. Ήταν ο κορυφαίος συμβολισμός της αλλαγής συγκεντρωσιακής κουλτούρας. Τα τενεκεδάκια μπύρας έγιναν aperol spritz (βενετσιάνικο κοκτέιλ πολύ της μοδός) και τα αγωνιστικά μαντήλια στο λαιμό σικάτα φουλάρια. Το κάποτε προνομιακό πεδίο του προλεταριάτου, πεδίο δόξης λαμπρό για τους βασικούς εκπροσώπους της αστικής τάξης. Νέοι καιροί νέα ήθη που
Συγκεντρώθηκαν κάποιες χιλιάδες άνθρωποι. Είτε τους κατεβάσουμε στους δέκα, είτε τους ανεβάσουμε στους δεκαπέντε χιλιάδες, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ήταν μια αξιοσημείωτη κινητοποίηση, αφού οργανώθηκε με πρωτοβουλία πολιτών και όχι κομμάτων, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά «λαϊκό ξεσηκωμό». Ας επιχειρήσουμε λοιπόν μια ψύχραιμη εκτίμηση της κατάστασης. *** Παρά το γεγονός ότι έχουμε μπει στην «θερινή ραστώνη», αλλά και το ότι αναγκάσθηκαν οι οργανωτές να αλλάξουν, «επί του πιεστηρίου»,
Κάποιοι από αυτούς που μας κυβερνούν, είτε έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν όλους, με όσα λένε, είτε τα λένε επειδή ακριβώς έχουν κτυπήσει στο κεφάλι, από τις πολλές κωλοτούμπες, με αποτέλεσμα να έχουν υποστεί βαρύτατη εγκεφαλική διάσειση οι ίδιοι, συνοδευόμενη από απώλεια συνειδήσεως και επαφής με την πραγματικότητα. Ο Χρήστος Σπίρτζης αναρριχήθηκε στο πολίτικο στερέωμα ως εργατοπατέρας των μηχανικών, με την ιδιότητα του προέδρου του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Και με
Προχθές σε μια επίσκεψη στο Κτήμα Άλφα στο Αμύνταιο, σε μια επένδυση πολλών εκατομμυρίων, αλλά κυρίως σε μια επένδυση που έγινε με πάθος για το κρασί και αγάπη για τη Δυτική Μακεδονία, ακούστηκε ως διαπίστωση-παράπονο ότι η Δυτική Μακεδονία δεν “πουλάει” καθόλου καλά το τουριστικό της προϊόν και ότι οι ίδιοι οι Δυτικομακεδόνες δεν ξέρουμε τον τόπο μας και τα προϊόντα μας. Αναλογιζόμενη τις πολλές μελέτες που έγιναν μέχρι στιγμής
Πως λέγεται αυτό που κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο; Πως λέγεται αυτό που λέμε στους άλλους τελικά μόνο αυτό που θέλουν να ακούσουν; Ε, κάπως έτσι αντέδρασε το περιφερειακό συμβούλιο Δυτικής Μακεδονίας στην προχθεσινή συζήτηση για το προσφυγικό. Στρουθοκαμηλίζοντας και λαϊκίζοντας. Χάνοντας πολύτιμο χρόνο σε μια μαραθώνια συνεδρίαση, το μεγαλύτερο μέρος -με εξαιρέσεις φυσικά- της τοπικής αυτοδιοίκησης α’ και β’ βαθμού πέρασε κάτω από τον πήχυ. Οι βασικοί λόγοι
Φαίνεται πως κάποιοι δεν έχουν ακόμη πιστέψει στο θαύμα που τους ανέβασε με τέτοια ταχύτητα στην εξουσία. Ότι δυσκολεύονται να συνειδητοποιήσουν πώς άλλαξαν θέσεις και ρόλους. Ότι δεν είναι πια ούτε διαμαρτυρόμενοι ούτε «αγανακτισμένοι», αλλά είναι η εξουσία. Ότι πέρασε ο καιρός που εκείνοι υποδέχονταν, όχι μόνο με φραστικές επιθέσεις αλλά ακόμη και με γιαουρτώματα τους τότε εκπροσώπους της εξουσίας. Ότι έχουν πάρει τη θέση τους. Διό και συμπεριφέρονται με
Υπάρχουν τρεις τρόποι για να “διαβάσει” κάποιος τη σοκαριστική δολοφονία της Θεσσαλονίκης. Ο ένας είναι με τη διάθεση της αιτιολόγησης των πραγμάτων από κληρονομικής-γονιδιακής άποψης. Ο δεύτερος είναι ως μια απρόσμενη πράξη εν βρασμώ ή αλλιώς η κακιά η ώρα και ο τρίτος ως αποτέλεσμα μιας προβληματικής υποβόσκουσας κατάστασης στο οικογενειακό-κοινωνικό περιβάλλον. Οι δύο πρώτες αναγνώσεις δε σηκώνουν πολλές αναλύσεις. Η τρίτη, όμως, που είναι καθαρά κοινωνική, αφορά στις ευθύνες
Όσο περνούν οι μέρες και γίνονται εμφανείς οι επιπτώσεις της μείωσης της ζήτησης ρεύματος και άρα η μείωση της λιγνιτικής παραγωγής στην περιοχή, γίνεται και πιο ορατό το πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως περιοχή και μάλιστα πριν το 2020 που αποτελεί κι ένα ορόσημο που καθορίζει το πέρασμα στη μετα-λιγνιτική εποχή. Μέχρι πριν λίγους μήνες πιστεύαμε ότι το πέρασμα στη μετα-λιγνιτική εποχή θα ερχόταν ως απότοκο της εξάντλησης του
Θα επιμείνω και σήμερα να ασχολούμαι με την πολυαναμενόμενη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έχει προγραμματισθεί για την Τετάρτη 15 Ιουνίου με βασικό σύνθημα την προστακτική «Παραιτηθείτε». Μπορείτε να με θεωρήσετε υπερβολικώς καχύποπτο. Αλλά δεν είμαι και διατεθειμένος να κρύψω τις σκέψεις που μου προκαλεί η επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας. Κυρίως διότι, μια κινητοποίηση που εμφανίζεται ως καθοριστική, επελέγη να γίνει …κατόπιν εορτής. Επί το ακριβέστερον κατόπιν …κηδείας. Αφού δηλαδή η Βουλή
Η Τετάρτη 15 Ιουνίου θα είναι πράγματι μια κρίσιμη ημέρα. Είναι η ημέρα κατά την οποία θα φανεί αν ο λαός «ξεσηκώνεται» κατά της κυβέρνησης, σε τέτοιο βαθμό ώστε να την «ταρακουνήσει», ή θα αποδειχθεί η αδυναμία των κομμάτων που, έστω και αν επισήμως «κρύβονται», στην πραγματικότητα κινούν τα νήματα γι’ αυτήν την εκδήλωση με το ηχηρό σύνθημα «Παραιτηθείτε». Δηλαδή της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Των ίδιων
Τι μας δείχνει η δήλωση της Όλγας Γεροβασίλη ότι «δεν αποκλείεται» να επιχειρηθεί αλλαγή του Συντάγματος μέσω δημοψηφίσματος; Ότι η κυβέρνηση Συριζανέλ σκέπτεται σοβαρώς να παρακάμψει τον υφιστάμενο καταστατικό χάρτη της χώρας με τρόπο που θα οδηγεί στη διαμόρφωση ενός νέου καθεστώτος, κομμένου και ραμμένου στα μέτρα της. Διαφορετικώς θα ακολουθούσε την προβλεπόμενη από το ίδιο το Σύνταγμα διαδικασία αναθεώρησης του. Κύριο χαρακτηριστικό της όποιας είναι ότι για να περάσει
Αυτό και αν είναι σουρεαλισμός στην πολιτική. Ο σουλτάνος της Άγκυρας εφαρμόζει ένα μακρόπνοο σχέδιο πλήρους εξισλαμισμού του τουρκικού δημόσιου βίου. Μέρος του οποίου είναι και η σταδιακή μετατροπή της Αγιά-Σοφιάς σε τζαμί. Στα πλαίσια αυτού του σχεδίου κάνει ένα προκλητικό πρώτο βήμα. Αναιρεί την απόφαση του Κεμάλ, του 1938, με την όποια ο ναός είχε χαρακτηρισθεί μουσείο. Και επιβάλλει την ανάγνωση του κορανίου, σε όλη τη διάρκεια του ραμαζανιού,
Γιατί είναι τόσο δύσκολη η συναίνεση και η αποδοχή ότι είναι καλύτερη μια αμοιβαία επικερδής συμφωνία παρά ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο μόνο ο νικητής τα παίρνει όλα; Γιατί προτιμούμε να λέμε όχι, ακόμα κι όταν ξέρουμε ότι αυτό σύντομα θα γίνει ναι; Και δεν μιλάμε, βέβαια, για τα ψευτονάζια της ερωτευμένης που θέλει να κάνει τσαλίμια στον καλό της, αλλά για ρεαλιστική πολιτική. Τα παραπάνω ερωτήματα βαλμένα στο
