Η συμβουλή του παλιού καθηγητή ήταν «φρόντισε να έχεις τόσα προσόντα, ώστε να μην χρειαστεί να σου πει κάποιος χάρη σου έκανα που σε επέλεξα, αλλά και να μην χρειαστεί στη συνέχεια να βάλεις νερό στο κρασί σου σε δικές σου επιλογές».
Αυτός είναι και η ορίζουσα της κουλτούρας της αξιοκρατίας. Να βρίσκεσαι κάπου επειδή είσαι ο/η καλύτερος/η και έχεις τη θέση, γιατί έχεις τα περισσότερα προσόντα. Η επίγνωση αυτή σου δίνει τη δυνατότητα να επιλέξεις με τη σειρά σου τους καλύτερους αντί να κινηθείς σε θολά νερά που υπονομεύουν την αξιοκρατία.
Η αναξιοκρατία είναι ένας χορός που δεν χορεύουν μόνο δύο, αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών επιλογών, με βάση το συμφέρον και όχι την αξία, που έχουν προηγηθεί. Πολλές φορές, δε, συμφωνεί με το νόμο, αλλά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ηθική.
Τούτων λεχθέντων, λοιπόν, να πούμε ότι κάθε επιλογή, και ειδικότερα στο δημόσιο και στην αυτοδιοίκηση, οφείλει να λαμβάνει υπόψη την αρχή της αξιοκρατίας και να μην περιφρονεί την κοινή λογική, σύμφωνα με την οποία κάποιος αναλαμβάνει ειδικός συνεργάτης ακριβώς γιατί έχει την ειδική γνώση.
