Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τα δημόσια πράγματα. Οι ευρωεκλογές, οι καμπάνιες υπέρ της συμμετοχής, η δυνατότητα επιστολικής ψήφου, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Τα πολύ μεγάλα ποσοστά αποχής δεν αφήνουν περιθώριο για αισιοδοξία.
Οι μεγαλύτεροι ψηφίζουν από συνήθεια και οι νεότεροι, θεωρώντας δεδομένο -και κεκτημένο που δεν μπορεί να τους στερήσει κανείς- το δικαίωμα αυτό, το υποτιμούν.
Έχουμε φτάσει, λοιπόν, στο σημείο που εκλέγεται για να μας εκπροσωπεί μια γυναίκα από τον Έβρο που δεν έκανε καν προεκλογικό αγώνα, ένας απίθανος τύπος από το χώρο του μόντελινγκ και φυσικά οι πρωϊνοί τηλεοπτικοί αστέρες.
Την ίδια ώρα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο κερδίζουν έδαφος όλοι όσοι θέλουν να διατηρηθεί το παρόν καθεστώς που απευθύνεται στους εύπορους μεσήλικες και αφήνει απ’ έξω τους πολλούς, αυτούς που αντιμετωπίζουν τις καθημερινές ανισότητες.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο προσανατολισμός που έχει πάρει το καράβι ευνοεί τους λίγους που το χαίρονται, την ώρα που οι πολλοί βουλιάζουν όλο και περισσότερο.
