«Αν βάλεις ανθρώπους με αναπηρία και κάνουν τέχνη, όλοι αυτοί που βγαίνουν τώρα, θα κρυφτούν, δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο σε ικανότητα αυτά τα άτομα και δεν έχουν καμία τύχη δίπλα τους» είπε μεταξύ άλλων ο παλαίμαχος μπασκετομπολίστας Δημήτρης Παπανικολάου, σχολιάζοντας το διαβόητο τραγούδι του τράπερ Light, στο οποίο εκείνος χλευάζει τα άτομα με αναπηρία.
Κι έτσι σκέφτομαι τη Λωξάνδρα Λούκας, πρώτη επαγγελματία ηθοποιό του Εθνικού με σύνδρομο Down, αλλά και τον ταλαντούχο Αλέξανδρο Χάτσιο που ζωγραφίζει και όχι μόνο. Το μυαλό μου πηγαίνει στη Βασιλική Σιαλβέρα, αλλά και στη Ζήσια Παρασκευά, που ζουν, δημιουργούν και προσφέρουν απλόχερα στους γύρω τους.
Κάποτε, λοιπόν, πρέπει να σταματήσουμε να μιλάμε για το Light και τη κάθε μια περίπτωση που απασχολεί τη δημόσια συζήτηση, χωρίς να έχει να δείξει τίποτα άλλο, παρά τοξικότητα.
Και στη θέση τους να βάλουμε όλες και όλους αυτούς που αξίζουν και πρέπει να συζητιούνται, γιατί κόντρα στο κύμα του μισανθρωπισμού, δείχνουν έναν άλλο δρόμο.
Ίσως, έτσι, κάποια στιγμή καταφέρουμε να ασχολούμαστε με τα πραγματικά ουσιαστικά και σημαντικά και αντιληφθούμε τη ρευστότητα των ταυτοτήτων.
