Ο ένας δεν ήξερε τι ψήφισε (Ζαγοράκης), ο άλλος ψήφισε κάτι που δεν εκφράζει τους ανθρώπους που τον έστειλαν εκεί (Κυμπουρόπουλος), ο τρίτος κλήρωσε ταξίδια με δαπάνες των ευρωπαίων φορολογουμένων (Γεωργούλης) και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Και θα συνεχίζονται τα ατοπήματα, όσο θα συνεχίζουμε να μην παίρνουμε στα σοβαρά τις εκλογές γενικότερα. Η προτίμηση στη φωτογένεια δεν είναι ελληνική παρέκκλιση. Εμείς, όμως, το έχουμε παρακάνει με τις επιλογές που βασίζονται αποκλειστικά στην αναγνωρισιμότητα.
Κι ενώ έχουμε πλέον τη δυνατότητα να επιλέγουμε μέσω σταυροδοσίας τους εκλεκτούς μας, κι εκείνοι με τη σειρά τους να επιλέγουν με αμεσοδημοκρατικό τρόπο την κεφαλή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, οι βελτιώσεις αυτές δεν φέρνουν ποιοτικές αλλαγές. Κι αυτό γιατί όσες αλλαγές κι αν γίνουν σε επίπεδο διαδικασιών, αν δεν ακολουθηθούν από μύηση των παιδιών από μικρή ηλικία στη δημοκρατική αγωγή, δεν θα έχουν αποτέλεσμα.
Εδώ βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή. Μπορεί να μπορούμε να ψηφίσουμε θεωρητικά όποιον θέλουμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι επιλογές μας βασίζονται σε ορθολογικά κριτήρια.
Έτσι στέλνουμε για διακοπές διαρκείας ανθρώπους που μπορεί να είναι καλοί στη… μπάλα, αλλά δεν μπορούν να είναι επαρκείς στην αποστολή για την οποία τους έχουμε επιλέξει.
