Μια από τις μεγαλύτερες παρανοήσεις που έχει δημιουργηθεί με το παραχαΐδεμα, σε αρκετές περιπτώσεις, μαθητών και φοιτητών, είναι ότι δεν μαθαίνουν ότι οι πράξεις έχουν ένα τίμημα, κάποιο κόστος.
Κι αυτό γιατί γονείς και εκπαιδευτικοί σπεύδουν να απορροφήσουν τα απόνερα οποιασδήποτε κακής επιλογής ή στραβοτιμονιάς, ξεκινώντας από τη δικαιολόγηση των απουσιών και καταλήγοντας σε άλλα σοβαρότερα θέματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες φοιτητών κλείνουν (συχνά χωρίς σοβαρές διαδικασίες) τις σχολές τους. Ένα θρανίο εδώ, μια καρέκλα εκεί και να η κατάληψη.
Κι ενώ κάνουν την κατάληψη, εν συνεχεία απαιτούν να γίνει και η εξεταστική, προκειμένου να μην χαθεί το εξάμηνο. Σε πολλά τμήματα οι διδάσκοντες αναζητούν λύσεις για να τα βολέψουν όλα, αποτυγχάνοντας να δώσουν έτσι το μεγαλύτερο μάθημα. Ότι για τα αιτήματα που πιστεύουμε ως δίκαια, θα πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε και το ανάλογο τίμημα. Όσο πιο αργά το αντιλαμβάνεται αυτό κάποιος, τόσο πιο αργά περνά στην ενηλικίωση και εν τέλει στην ωριμότητα.
