“Κι εμείς οι φωνές τους γίναμε,
ν’ ακούσουν οι αγγέλοι
πως έγινε δυστύχημα
εκεί κοντά στα Τέμπη”
τραγούδησαν οι μαθητές του Μουσικού Υπερ-Σχολείου Πτολεμαΐδας (όπως δικαίως το αποκαλεί ο διευθυντής του Παύλος Ταγτεβερενίδης).
Σε μια στιγμή που η τραγωδία χρησιμοποιείται για αντιπολίτευση με χυδαίο και απολύτως υστερόβουλο τρόπο, που υπάρχουν αδικαιολόγητες καθυστερήσεις και προσπάθειες συγκάλυψης του εγκλήματος, τα παιδιά αυτά έκαναν το καλύτερο μνημόσυνο που θα μπορούσε να γίνει.
Ένωσαν τις φωνές του για να τιμήσουν τους νεκρούς ουσιαστικά, όσο και ανθρώπινα. Με δικό τους “όπλο” της μουσική, με μοναδικό κίνητρο να μην ξεχαστεί αυτό το τρομερό γεγονός που προκάλεσε ένα τεράστιο τραύμα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Μας προκαλούν να αναρωτηθούμε όλοι εμείς τι κάνουμε με τη σειρά μας για να τιμήσουμε τους νεκρούς και για να σιγουρέψουμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξαναγίνει.
Και μόνο αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για μια κοινωνία που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και ιδιωτεύει ακόμα και την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν τα παιδιά της δολοφονούνται.
