Κάθε χρόνο τέτοια εποχή έχουμε το γνωστό φαινόμενο των καταλήψεων. Είναι ο τρόπος για να δείξουν τα 15μελή, που μόλις έχουν εκλεγεί, ότι υπάρχουν και ύστερα να ξαναπέσουν σε χειμερία νάρκη.
Αν το καλοσκεφτούμε, από ‘κει ξεκινά και το πρόβλημα της πολιτικής συμμετοχής. Από παιδιά μαθαίνουμε ότι αυτή εξαντλείται σε αιτήματα και διεκδικήσεις, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν συμπεριλαμβάνει ουσιαστική συζήτηση και ανάληψη πρωτοβουλιών.
Η αγωγή του πολίτη στο σχολείο εξαντλείται στην εκλογή των συμβουλίων, των οποίων το βασικότερο επίτευγμα είναι ο ξεσηκωμός για κατάληψη και στα λύκεια ο συντονισμός της πενθήμερης εκδρομής.
Έτσι, λοιπόν, με βάση αυτή την εμπειρία από το σχολείο, ερχόμαστε ως ενήλικες και συνεχίζουμε στο ίδιο μοντέλο. Να θεωρούμε ότι όλη η ιστορία της πολιτικής συμμετοχής εξαντλείται στο να διατυπώνουμε αιτήματα, χωρίς προηγουμένως να έχουμε ασκηθεί στη συζήτηση και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων με δημοκρατικό τρόπο.
Εύλογα έτσι φτάνουμε στο να θεωρούμε ότι ο πρόεδρος του 15μελούς είναι ο κατάλληλος υποψήφιος για πρωθυπουργός.
