“Για την Ελλάδα” είπε ο Πύρρος Δήμας στις 31 Ιουλίου του μακρινού πια 1992. “Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο” φώναξε η Βούλα Πατουλίδου στις 6 Αυγούστου του ίδιου χρόνου, κάνοντας τη φράση αυτή σλόγκαν.
Κάπως έτσι, ξεκίνησε μια καλή εποχή για τον ελληνικό αθλητισμό που κορυφώθηκε μερικά χρόνια μετά. Με πολλά σκαμπανεβάσματα, αλλά και με σταθερή παρουσία κάποιων αθλητών/τριών και αθλημάτων, ο ελληνικός αθλητισμός κατάφερε να έχει μια αναγνώριση.
Σήμερα, τόσα χρόνια μετά, έχουμε αθλητές, όπως ο Γρεβενιώτης Μίλτος Τεντόγλου, που δεν μας απογοητεύουν ποτέ, αλλά και ομάδες, όπως αυτή του μπάσκετ, που μας χαρίζουν μεγάλες στιγμές.
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, κι αυτό που πρέπει να κρατήσουμε, είναι να αποφεύγουμε τις υπερβολές. Όποτε υπερβάλαμε, το πληρώσαμε ακριβά. Θυμόμαστε οι παλιότεροι τα κατορθώματα κάποιων Ολυμπιονικών μας στην Αθήνα το 2004.
Οι αθλητικές επιτυχίες μας αναζωογονούν, μας ανεβάζουν το ηθικό και δημιουργούν ένα συναίσθημα συλλογικής ευφορίας. Μέχρι εκεί, όμως.
