«Για μένα λοιπόν η καλλιτεχνία δεν είναι επάγγελμα. Μια γυναίκα, η οποία έχει πέντε παιδιά, δεν έχει σύζυγο, καθαρίζει σκάλες και παρ’ όλα αυτά βγάζει ένα μπολάκι με νερό για το αδέσποτο ή σε κοιτάει και σου λέει «καλημέρα», για μένα είναι καλλιτέχνης. Καλλιτέχνης δεν γίνεσαι όταν πιάσεις ένα μικρόφωνο, ένα πινέλο ή ένα στυλό. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις την ασχήμια, τη μεταβολίζεις και τη δίνεις πίσω ως καλοσύνη ή ως φως, ο τρόπος που στέκεσαι απέναντι στις σκοτεινές στιγμές της ζωής σου, για μένα σε κάνει καλλιτέχνη, ανεξαρτήτως επαγγέλματος.» είπε σε μια συνέντευξή του ο σκηνοθέτης Σωτήρης Τσαφούλιας.
Αυτό σκέφτομαι κάθε πρωί που συναντώ στο Κουρί τον κ. Νίκο, που τους τελευταίους μήνες καθαρίζει με σχολαστικότητα και φροντίδα το δάσος. Όπως μου είπε χθες «καθαρίζω, όπως καθαρίζω το σπίτι μου, ψάχνοντας να μαζέψω κάθε μικρό σκουπιδάκι που αφήνουν οι περαστικοί».
Ο κ. Νίκος και οι υπόλοιποι στην ομάδα των εργατών της καθαριότητας προσλήφθηκαν με το πρόγραμμα 55 άνω και η παρουσία τους στο Κουρί άλλαξε εντελώς την εικόνα του δάσους. Το Κουρί δεν μοιάζει πια παραμελημένο και αφημένο στην τύχη του, αφού καθαρίζεται επιμελώς, τα κλαδιά που σπάνε απομακρύνονται και οι φθορές αποκαθίστανται.
Όλα αυτά, λοιπόν, είναι μορφές καλλιτεχνίας.
