Είναι λίγες οι φορές και λίγες οι στιγμές που αισθανόμαστε, χωρίς να μιλάμε, ότι είναι πολύ περισσότερα αυτά που μας ενώνουν από αυτά που μας χωρίζουν. Μια τέτοια στιγμή ήταν και αυτή που ζήσαμε το πρωί της Κυριακής.
Δεκάδες άνθρωποι από κάθε γωνιά της πόλης κατευθύνθηκαν προς την πλατεία, συμμετέχοντας σε αυτή τη διαφορετική λιτανεία. Μπορεί να μην κρατούσαν κεριά στα χέρια, αλλά είχαν το ίδιο αίσθημα της απώλειας, του πένθους και της ανάγκης για σιωπή, όπως ταιριάζει στον Επιτάφιο.
Θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότεροι; Σίγουρα, ναι. Θα μπορούσαμε να είμαστε χιλιάδες, να έχουμε κατακλύσει όλους τους δρόμους, να μην χωράει να πέσει ούτε μια καρφίτσα.
Ήμασταν, ωστόσο, αρκετοί; Χωρίς καμία επιφύλαξη, ναι. Γιατί η σιωπή μας έγινε οιμωγή που ακούστηκε παντού και ενώθηκε με τις σπαραχτικές φωνές εκείνων που έχασαν ό,τι πιο πολύτιμο είχαν. Τους δικούς τους ανθρώπους.
