Γράφω κάθε χρόνο αυτή την εβδομάδα του Φεβρουαρίου για τη «Σχεδία», το περιοδικό δρόμου. Γι’ αυτή τη συγκινητική, ωστόσο απολύτως επαγγελματική, προσπάθεια πολλών ανθρώπων.
Χθες, 12 με 1, Τσιμισκή και Παλαιών Πατρών Γερμανού στη Θεσσαλονίκη, μαζί με φοιτητές και φοιτήτριες από το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ φορέσαμε το κόκκινο γιλέκο για τη «Σχεδία», συμμετέχοντας στη δράση «Πωλητής για μια ώρα». Κερδίσαμε πολύ περισσότερα απ’ όσα δώσαμε και το χαρήκαμε.
Αντιγράφω από παλιότερο κείμενο μου:
Τη «Σχεδία» την αγοράζεις για να τη διαβάσεις. Όχι (μόνο) για να ενισχύσεις τους άστεγους. Κι αυτό την κάνει ακόμα πιο σημαντική, αφού δεν είναι ελεημοσύνη, αλλά αναμετριέται στα ίσα με πολλά άλλα έντυπα που βγαίνουν για καθαρά εμπορικούς σκοπούς.
Αυτή τη φορά με συγκίνησε το κορίτσι που την πουλούσε στη διασταύρωση Ι. Δραγούμη και Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη.
Είναι σπάνιο να βλέπεις μια γυναίκα, πόσο μάλλον ένα νεαρό κορίτσι, να πουλάει τη «Σχεδία». Όχι γιατί η ανεργία και η έλλειψη στέγης δεν πλήττει τις γυναίκες. Ίσα-ίσα το αντίθετο. Με εντυπωσίασε, όμως, γιατί θέλει πολλά κότσια να κάθεσαι στο πεζοδρόμιο, αγνοώντας τα περίεργα βλέμματα και τις διάφορες ανόητες αντιδράσεις.
Στο πρόσωπό της ήταν ζωγραφισμένο ένα χαμόγελο, χωρίς να χαμογελάει. Εξέπεμπε μια φυσική ευγένεια και έδειχνε απόλυτα υπομονετική και προετοιμασμένη γι’ αυτό που έκανε.
Κάθε φορά που βλέπω έναν πωλητή περιοδικού δρόμου, θυμάμαι τη συμβουλή που μου είχε δώσει κάποιος όταν πρωτοσυνάντησα στους δρόμους της Μ. Βρετανίας πωλητές του Big Issue, του αντίστοιχου βρετανικού περιοδικού δρόμου. «Ακόμα κι αν δεν αγοράσεις, πες τους ευχαριστώ, όχι. Μόνο μην τους αγνοείς». Είναι μια συμβουλή που ακολουθώ πάντα.
