Ένα από τα σημαντικότερα θέματα, τα οποία θα έπρεπε να αποτελούν και το βασικό διακύβευμα αυτών των αυτοδιοικητικών εκλογών, είναι η απολιγνιτοποίηση και η λεγόμενη μετάβαση.
Το τοπίο γύρω από την μετάβαση στην μεταλιγνιτική περίοδο είναι θολό. Κι αυτό κυρίως γιατί εξακολουθούν να μην έχουν γίνει ξεκάθαροι οι όροι με τους οποίους θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε. Γι’ αυτό κι όποια συζήτηση γίνεται, ενέχει τον κίνδυνο να αποδειχθεί άσχετη.
Όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση διαχείρισης μιας κατάστασης, το νούμερο ένα είναι να προσδιορίσουμε το πρόβλημά μας, εν συνεχεία να προσεγγίσουμε διαφορετικές προτάσεις και στο τέλος να προκρίνουμε αυτές που θα θεωρηθούν ότι μπορούν να μας φέρουν πιο κοντά στη λύση.
Όλα αυτά, όμως, δεν πρέπει να γίνουν ερήμην της κοινωνίας που αυτή τη στιγμή μάλλον δεν έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος.
Μιλώντας για ολική αλλαγή οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, αυτό που πρέπει να κατακτήσουμε ως κοινωνία είναι η αντίληψη της κατάστασης και τα εργαλεία με τα οποία θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε αυτή την περιοχή την επόμενη μέρα.
Πρωτοβουλίες τόσο σε συλλογικό, όσο και σε ατομικό επίπεδο στην κατεύθυνση της περαιτέρω καλλιέργειας των soft skills ή της ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και της επιχειρηματικής ανακάλυψης είναι εκ των ων ουκ άνευ.
Όσο μεγάλα και αν είναι τα ποσά που θα δοθούν, αν λειτουργήσουμε επιδοματικά, “τη βάψαμε”. Η λύση βρίσκεται στην ενεργοποίηση από τη βάση. Κι αυτή είναι αμφίβολο αν θα έρθει ποτέ.
